Het is belangrijk om dissociatie te demystificeren en onze dierbaren psycho-educatie te geven over de tekenen en symptomen van dissociatie. Dissociatie bestaat op een spectrum, wat betekent dat we allemaal tot op zekere hoogte dissociëren. Wanneer u bijvoorbeeld rijdt en op uw locatie aankomt, herinnert u zich vaak niet meer hoe u daar bent gekomen.
Aan de andere kant van het spectrum voelt u zich volledig losgekoppeld van uzelf en de wereld om u heen. Wat er gebeurt als je dissocieert, kan van persoon tot persoon verschillen, aangezien dissociatie een ontkoppeling is en in verschillende vormen kan bestaan. Onderzoekers op het gebied van geestelijke gezondheid begrijpen de aandoening nu echter beter en kunnen u ook helpen deze te verminderen.
Wat is dissociatie?
Je vraagt je misschien af hoe dissociatie kan voelen. Als je een trauma in je leven hebt meegemaakt, met name een ontwikkelingstrauma, waarbij je als kind niet werd verzorgd door degenen die je moesten beschermen en verzorgen, dan heb je het misschien moeten verwerken en een manier moeten vinden om te overleven in je omgeving.
Dit ziet er vaak uit als een kind dat zich distantieert van de herinneringen aan misbruik en pijn. Dit kan ook gebeuren wanneer we andere overweldigende gebeurtenissen in onze geschiedenis hebben meegemaakt, die later in ons leven problemen kunnen veroorzaken. We hebben ons misschien onbewust aangepast om onszelf veilig te houden, maar in het nu kan dissociatie opduiken en ons ervan weerhouden ons leven ten volle te leven.
Wat betekent het om te dissociëren?
Dissociatie is een noodzakelijke, levensbehoudende reactie. Maar het is begrijpelijk dat we het als een slechte zaak beschouwen vanwege de mate waarin het ons leven kan verstoren. Een beter begrip van deze verdediging kan voortkomen uit de vlucht-, vecht- of bevriesreactie .
Een belangrijk onderdeel van dissociatie is de bevriezingsreactie. Als we bevriezen, voelen we ons verdoofd, depressief, afgesneden, verward en verward. Dit is een typische reactie omdat bevriezen dient om ons te verdoven voor anderszins zeer pijnlijke en traumatische gebeurtenissen.
Chronische bevriezing kan echter aanzienlijke negatieve gevolgen hebben voor de kwaliteit van leven, relaties en lichamelijke gezondheid. Chronische bevriezing veroorzaakt grote schade aan de spijsvertering, de immuunfunctie, de hormoonbalans en meer.
Het is niet de bedoeling dat we chronisch vechten, vluchten of bevriezen, maar zovelen van ons zitten in deze modus vanwege traumatische gebeurtenissen in ons leven. Dit komt ook door hoe overweldigend veeleisend het moderne leven is.
Maar voor degenen die zich willen afmelden voor bevriezing, is het opnieuw reguleren van het zenuwstelsel mogelijk. De eerste stap is vaak te herformuleren dat bevriezing niet slecht is, het probeert je te beschermen, en een professional in de geestelijke gezondheidszorg kan je helpen erachter te komen wat je zenuwstelsel als een bedreiging ervaart, zodat je eraan kunt werken in plaats van tegen het.
Het komt zo vaak voor dat we onszelf proberen te dwingen aanwezig te zijn en onszelf te dwingen het leven onder ogen te blijven zien, maar dit soort dwang is een stressvolle stimulans die meer dan waarschijnlijk alleen maar de redenen versterkt waarom we in de bevriezingsmodus zijn.
Waarom dissociëren we?
“Wat veroorzaakt dissociatie?” is een vraag die vaak niet wordt beantwoord. Dissociatie kan het gevolg zijn van de natuurlijke reactie van uw lichaam om stressfactoren, vermoeidheid of intense emoties te bestrijden. Bij sommige mensen kan het echter meer langdurige en doordringende gevolgen hebben die leiden tot dissociatieve stoornissen .
Een van de belangrijkste oorzaken van onze neiging tot dissociëren is trauma. Opgroeien in een traumatische omgeving of blootgesteld zijn geweest aan moeilijke ervaringen kan ervoor zorgen dat je lichaam verdedigingsmechanismen opbouwt. Je lichaam zou willen associëren om te voorkomen dat het zichzelf opnieuw blootstelt aan de dreiging.
Soms zijn het geen externe factoren, maar eerder interne factoren in ons lichaam. Sommige onderzoeken koppelen veranderingen in de hersenen en biochemie aan dissociatieve stoornissen, terwijl andere ook spreken over bepaalde persoonlijkheidskenmerken die hieraan bijdragen. Een sterke neiging tot dagdromen of fantasieën wordt bijvoorbeeld ook in verband gebracht met een zekere mate van dissociatie.
Er zijn veel bronnen die je kunnen helpen om met dissociatie om te gaan. Voor mensen met ontwikkelingstrauma zal het echter vaak lang duren om middelen op te bouwen om zich aanwezig en hier te voelen.
Vaak omdat de jongere delen van ons steun en koestering nodig hebben, verlies de moed niet als deze niet altijd voor u werken. Het vergt oefening en soms hebben we begeleiding nodig van een traumatherapeut.
Janvi Kapur is een counselor met een masterdiploma in toegepaste psychologie met een specialisatie in klinische psychologie.
Wat vind je van dit verhaal? Vertel het ons in de comments hieronder.
Geef een reactie