De hype van Marvel lijkt te verdwijnen. De nieuwigheid van personages waarvan fans nooit dachten dat ze ze op het grote scherm zouden zien, is uitgewerkt. Het filmische universum is niet langer experimenteel, en ergere pogingen hebben het enthousiasme voor het idee langzaamaan doen verdwijnen. MCU-films hebben meer nodig dan de merknaam om zichzelf te verkopen. Spider-Man: No Way Home was een groot evenement. Dat maakte de ervaring onvergetelijk, maar maakte een bezichtiging thuis iets minder plezierig.
Velen hebben uitgelegd hoe de teloorgang van de homevideomarkt filmstudio’s heeft getroffen. Ze verdienen nog steeds miljarden , maar als ze niet meer verdienen dan vorig kwartaal, is dat een waargenomen mislukking. Streaming doodde de filmverkoop, dus elk project moet zijn geld terugverdienen aan de kassa. Dat stimuleert om van elke film een evenement te maken. No Way Home was een van de meest memorabele voorbeelden.
Wat werkt nog steeds in Spider-Man: No Way Home
De Spider-Men
De aanwezigheid van alle drie de live-action Spider-Men was het centrale verkoopargument van de film. Er gingen al jaren geruchten over, maar het leverde vervolgens spectaculair resultaat op. Het was leuk om Tobey Maguire en Andrew Garfield weer in de pakken te zien , vooral omdat hun franchises op minpunten eindigden. Het plezier van hun optredens is het zien van de interactie tussen drie versies van Peter Parker. Tobey’s Peter is ouder en meer ervaren. Andrew’s is vreemd emotioneel kwetsbaar. Die van Tom heeft nog steeds grote ogen en is prikkelbaar, alsof hij graag met iemand wil praten die iets met hem te maken heeft sinds hij zijn krachten heeft gekregen. Het is een gezonde vriendschap die culmineert in het simpele plezier van teamwerk. Het had gewoon een marketinginvalshoek kunnen zijn, maar het schrijven helpt Peter, Peter en Peter elke keer weer bij het werk.
De schurken
Samen met de Spider-Men leverden terugkerende schurken uitstekende prestaties. Electro van Jamie Foxx was een boeiend idee ontsierd door een verschrikkelijk script, dus zijn optreden in No Way Home is veel overtuigender. Otto Octavius van Alfred Molina was uitstekend in 2004 en niet slechter qua slijtage in 2021. Schurken die aanvankelijk zwak waren, kregen nieuwe schijnwerpers. Antagonisten die nog steeds in retrospectieven opduiken, kregen een tweede kans om te schitteren. Een film met vijf vijanden zou ze niet allemaal voldoende speeltijd kunnen geven, maar No Way Home slaagt erin elke vijand die ze terugbrengen te repareren of ermee te pronken.
De actie
Niet genoeg fans praten over de vechtscène tussen Doctor Strange en Spider-Man . Het is een van de beste vechtscènes in het Marvel Cinematic Universe en is zojuist opgenomen in het tweede bedrijf van No Way Home. Bijna elke ontmoeting in deze film levert stijlvolle Spider-Man-actie op, waarbij gebruik wordt gemaakt van de talloze invalshoeken van de cast. Het is niet zo gevarieerd als Infinity War of Endgame, maar No Way Home zorgt regelmatig voor momenten die zich thuis zouden voelen bij die enorme evenementen. Peter Parker is een eindeloos vermakelijk personage om naar te kijken. Zijn krachten zijn uniek en visueel aantrekkelijk, zonder abstract genoeg te worden om de tactiele impact te verliezen. No Way Home heeft een paar uitstekende actiescènes waardoor elk horloge aanvoelt als het eerste.
Wat houdt niet stand in Spider-Man: No Way Home
De cameo’s
Het laten vallen van personages uit andere hoeken van de MCU en daarbuiten werkt, maar hun uiterlijk heeft een uniek probleem. Opdringerige, ongemakkelijke applauspauzes begeleiden hun eerste schoten. Het meest schokkende voorbeeld komt wanneer Peter Parker van Andrew Garfield door een portaal het huis van Ned binnenkomt. Hij zet zijn masker af en blijft stil staan, wat voelt als een uur. Het is verbluffend ongemakkelijk. Waarom zegt niemand iets? Dit moment was een beetje veel in een theater, maar de thuiskijker wordt geconfronteerd met de realiteit voor wie de film gemaakt is. Het is een moeilijk moment.
Het einde
De conclusie van No Way Home is het slechtste deel van de film. Veel kijkers merken het probleem op tijdens hun eerste kijkbeurt, maar het is onmogelijk om het te missen als je het opnieuw bekijkt. Waarom moet Peter Parker zijn identiteit verwijderen om het multiversum te herstellen? Het heeft geen narratieve of emotionele betekenis. Het voelt precies als One More Day, het stripboekevenement waarin Parker een deal sloot met de duivel waardoor zijn huwelijk werd geschrapt. In beide gevallen werkte de nieuwe status quo niet voor de schrijvers, dus bedachten ze een absurde rechtvaardiging om deze te veranderen. De behandeling van MJ in de film is aanzienlijk slechter. Het werkt niet voor haar karakter en zorgt ervoor dat Peter op een monster lijkt. Elke herkijk maakt de trieste, zakelijke reden voor dit vreselijke einde duidelijk. Het is jammer om te zien dat een leuke film zo slecht afloopt, zodat twee bedrijven kunnen blijven vechten om hun actiefiguren.
Spider-Man: No Way Home is nog steeds een van de meest vermakelijke superheldenfilms op de markt. Verzamel wat vrienden, knal wat popcorn en houd een Spider-Man-marathon. Probeer een aantal mensen te vinden die het nog niet hebben gezien en geef ze hun eerste ervaring ermee. Iedereen die No Way Home thuis wil bekijken, zal verdrietig zijn als hij weet dat deze niet op Disney+ staat. Ze zullen een Starz-abonnement moeten nemen of een paar dollar moeten betalen om het te huren. Hoe dan ook, Spider-Man: No Way Home is nog steeds een leuk horloge. Probeer er maar spaarzaam van te genieten. Er is geen manier om te weten wanneer Peter terugkomt.
Geef een reactie