Hoogtepunten
- “That’s Amorte” is de beste aflevering van seizoen 7 tot nu toe, waarin Rick en Morty herenigd worden in een duistere verkenning van de moraliteit van de vleesindustrie.
- De aflevering behandelt een uniek uitgangspunt en biedt twee oplossingen voor het ethische dilemma van het consumeren van dierlijke producten.
- Het hekelt het kapitalisme en de hebzucht van het bedrijfsleven en benadrukt hoe deze ethische consumptie belemmeren. Als de rest van het seizoen deze kwaliteit behoudt, kan dat een matige start goedmaken.
Rick en Morty herenigen eindelijk hun gelijknamige duo en hervatten de kenmerkende originele verhalen van de show in de beste aflevering van seizoen 7 tot nu toe. “That’s Amorte” begint met Rick die Morty introduceert in een wereld waar zelfmoord spaghetti creëert en ziet hoe het paar een ethische manier probeert te bedenken om de spaghetti te bemachtigen zonder de zelfmoord uit te buiten. De aflevering gebruikt dit belachelijke concept als een omslachtige manier om de moraliteit van de vleesindustrie te bespreken. Een veelgehoorde klacht over satire is dat het de draak steekt met iets dat mis is in onze samenleving zonder antwoorden te geven, maar ‘That’s Amorte’ biedt eigenlijk twee antwoorden.
Dit is een van de donkerste afleveringen van Rick en Morty, waarin een dwaas uitgangspunt wordt gebruikt om een macaber onderwerp te onderzoeken. ‘That’s Amorte’ draait om een planeet waar mensen die zelfmoord plegen, veranderen in heerlijke spaghetti bolognese. In tegenstelling tot de meeste afleveringen van Rick en Morty, wordt deze geleverd met een triggerwaarschuwing vanwege de openhartige afbeeldingen en discussies over zelfmoord. Het behoort misschien niet tot de allerbeste Rick and Morty-afleveringen ooit gemaakt, maar het is een enorme verbetering ten opzichte van de voorgaande afleveringen van seizoen 7. Als de rest van het seizoen dit kwaliteitsniveau kan behouden, is het nog niet te laat om een reeks afleveringen te redden die klaar waren om het slechtste jaar van de show te worden.
De koude opening zet de aflevering perfect af. Het begint onschuldig genoeg, wanneer de familie Smith weer een “Spaghetti Donderdag” viert met onbeperkte porties van Rick’s beroemde spaghetti. En dan, trouw aan de stijl van de show, neemt het een donkere, verwrongen wending wanneer Morty de garage binnenstapt om erachter te komen wat het geheime ingrediënt is en Rick spaghetti uit een rottend lijk ziet scheppen. Dit is niet alleen een hilarisch schokkende wending die netjes past bij de gevoeligheid van de serie; het zet ook meteen het verhaal neer.
Terwijl het zich vastzet in een heerlijk uniek uitgangspunt, wordt ‘That’s Amorte’ uiteindelijk een absurdistische verkenning van de ethiek van het doden van levende wezens voor voedsel. Het lijkt op de Futurama-aflevering ‘The Problem with Popplers’, waarin alle personages onbewust genieten van een buitenaardse delicatesse voordat ze zich realiseren dat ze een buitenaardse levensvorm eten. Rick en Morty ontdekken dat er geen ethische manier is om aan de smakelijke dierlijke producten te komen zonder de dieren schade toe te brengen. De aflevering geeft niet alleen commentaar op deze kwestie; het biedt twee oplossingen voor het probleem: een harde maar rechtvaardige en een morbide nihilistische. Overweeg het hele leven van het dier, vanaf de geboorte tot aan de dood, voordat je het eet, waardoor het eten onsmakelijk wordt, of vraag je gewoon niet af waar het eten vandaan komt en geniet van de smaken.
“Dat is Amorte” is zowel een satire op het kapitalisme en de hebzucht van het bedrijfsleven als een satire op de vleesconsumptie. Zodra de president van deze buitenaardse planeet beseft dat acht miljard mensen zullen betalen om de ingewanden van haar suïcidale kiezers op te eten, begint ze er onmiddellijk van te profiteren. Het kapitalisme is het grootste obstakel dat ethische consumptie in de weg staat – bedrijven zouden stoppen met het slachten van dieren en het verkopen van hun vlees als er niet consequent tonnen geld mee worden verdiend – en de aflevering begrijpt dat.
Het grootste probleem met afleveringen van vorig seizoen 7 is dat ze concepten uit eerdere afleveringen van Rick en Morty met veel minder effect hebben gerecycled. Het uitgangspunt in “That’s Amorte” is iets dat Rick en Morty nog nooit eerder hebben aangepakt. Er zijn een paar bekende ideeën in deze aflevering – de machine die het hele leven van Fred Bunks aan de wereld uitzendt, is vergelijkbaar met de machine die Simple Rick’s Wafers doordrenkt met de essentie van echt geluk – maar schrijfster Heather Anne Campbell geeft er een geheel nieuw idee aan. context waardoor het fris aanvoelt. De montage van Fred’s levensverhaal, op een prachtige coverversie van ‘Wonderwall’, is klassiek Rick en Morty: een grap die onverwachts verandert in een diepgaande meditatie over het leven die je meteen raakt.
Na drie afleveringen waarbij Morty aan de kant werd gezet zodat Rick solo-avonturen kon beleven, heeft “That’s Amorte” eindelijk de titelpersonages uit de show weer bij elkaar. Dit is de eerste keer dat Rick van Ian Cardoni en Morty van Harry Belden volkomen natuurlijk klinken. Er waren een paar momenten in de eerste drie afleveringen waarop een bepaalde intonatie een beetje afwijkend klonk, wat de aandacht vestigde op de herschikking. Maar in ‘That’s Amorte’ hebben ze zich comfortabel in de rollen gevestigd die voorheen werden gespeeld door de ontslagen mede-maker Justin Roiland, en het stemwerk is volkomen naadloos.
“That’s Amorte” is veruit de beste aflevering van seizoen 7 tot nu toe. Het voelt als een terugkeer naar vorm. Dit komt het dichtst in de buurt van de klassieke Rick en Morty dit seizoen. Het brengt Rick en Morty weer bij elkaar, richt zich op een rijk satirisch doelwit, onderzoekt alle kanten van de discussie rond het gekozen onderwerp en geeft zelfs een paar antwoorden op de vragen die het overdenkt. Als de rest van de afleveringen van seizoen 7 net zo goed kunnen zijn als ‘That’s Amorte’, dan is er toch hoop voor de serie.
Geef een reactie