Hoogtepunten
- Laurin Kelsey, de production designer, vormde de decors in “The Fall of the House of Usher” rond de talrijke Edgar Allan Poe-referenties in het script.
- Elk personage, inclusief de kinderen, heeft zijn eigen specifieke en gegronde ruimte, waarbij aandacht wordt besteed aan hun individuele kenmerken en verschillen.
- Het kleurgebruik was cruciaal in de serie, waarbij elk kind een specifieke kleur kreeg toegewezen die verzadigder werd naarmate het verhaal vorderde, wat bijdroeg aan de intensiteit van hun ervaringen.
De nieuwste serie van Mike Flanagan, The Fall of the House of Usher heeft Netflix stormenderhand veroverd. Na het succes van eerdere series: The Haunting of Hill House, The Haunting of Bly Manor, Midnight Mass en The Midnight Club, en verschillende films, heeft Flanagan de mogelijkheden van het horrorgenre regelmatig uitgebreid.
Game Rant had de gelegenheid om te chatten met The Fall of the House of Usher’s productieontwerper, Laurin Kelsey, om te praten over Kelsey’s nieuwste samenwerking met Flanagan, zoals het paar eerder samenwerkte aan Midnight Mass en The Midnight Club. In ons gesprek met Kelsey benadrukte ze de verwijzingen naar Edgar Allan Poe uit de serie, waarbij ze de talloze personages en enkele productieproblemen in evenwicht bracht.
GR: The Fall of the House of Usher is in de verschillende sets gevuld met verwijzingen naar Edgar Allan Poe. Heb je de sets rond deze referenties gevormd?
Laurin: Het script van Mike bevatte al veel Poe-referenties, dus daar heb ik eerst mee gewerkt. Voor sommige van de meer historische sets die directe Poe-referenties waren, zoals het ouderlijk huis van de Usher, ging ik rechtstreeks naar Poe, terwijl ik voor zoiets als de kinderserie huizen, concentreerde ik me meer op de personages en wat ze zouden moeten hebben en bracht ik meer Poe aan.
GR: Elk van de personages, vooral de kinderen, heeft zijn eigen geaarde ruimte. Wat hield het proces voor het maken hiervan in?
Laurin: Als je een stel belachelijk rijke mensen hebt die allemaal een soortgelijke opvoeding hebben gehad in dezelfde stad en op een niet- een te grote leeftijdscategorie, hoe zorg je ervoor dat hun ruimtes anders aanvoelen? Toen ik de kinderruimtes benaderde, begon het met een: “Zijn ze in een huis of een appartement? Als ze in een huis wonen, wat is dan belangrijk voor hen? Hoe integreren we hun karakter en hoe verleggen we die grens bij elk van hen? Terwijl ze zich allemaal op hun individuele manier vertakken, ontdek je de verschillen tussen hen.
Een van de grootste opmerkingen die ik steeds van Mike kreeg, was om nog verder te gaan. Om de karakterisering echt vet te laten zijn. Camille, haar ruimte is zo ijskoud, maar iemand kan deze lichtbleke ruimte hebben en foto’s van zijn vrienden of wat hun elementen ook zijn, maar in deze één, hij zei: “Neem het helemaal.”
GR: Je vermeldt dat Camille een ijzige associatie heeft. Hebben de andere personages een soortgelijk kleurenthema gekregen?
Laurin: Mike zei tegen mezelf en Michael Fimognari: ‘Ik wil elk van de kinderen een kleur geven. Als ze doodgaan, is die kleur superverzadigd.’ We werkten terug vanuit dat idee en bedachten hun ruimtes en hoe we op subtiele wijze naar hun kleur konden verwijzen, zodat we, als je bij de psychose en de intense emotie kwam en waar ze doorheen gingen, breng meer van de kleur naar binnen.
Perry is rood. Hij was degene waarbij de kleur van de muur niet de werkelijke kleur weerspiegelde, maar we hebben wel veel rood in zijn ruimtes aangebracht. “Masque of the Red Death” had daar veel verlichtingsondersteuning bij. Camille, de ijskoningin, was zilver. Victorine was oranje, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het een uitdagende kleur was voor haar als ijzige dokter, maar ik vond het heerlijk om tegen beton te leunen, dat natuurlijk een beetje warmer is. Je zult oranje ook veel terug zien komen in de kostuums.
Frederick was blauw. Tamerlan was groen. Leeuw was geel. Technisch gezien was Roderick goud en Madeline was paars of lila. Als je het ouderlijk huis binnengaat, neigt het behang en alles in huis naar het warme goud met vleugjes paars en lila, behang met goud en paars bloemen. Hetzelfde op kantoor, goud, koninklijk paars en blauw.
GR: Had Verna een eigen kleur of stelde ze problemen bij het opereren in ruimtes die niet van haar waren?
Laurin: Verna bracht haar aanwezigheid in de verlichting. Verna was zwart als de raaf. Veel ervan komt tot uiting in haar kostuum; de grote verenjurk en haar lingerie. Zij was een soort katalysator. Zodra ze haar voor de eerste keer tegenkomen, begin je de kleur en het licht meer verzadigd te zien. Ze bevindt zich altijd in de ruimte van iemand anders, behalve in de bar. Daar heeft ze de raaf op de plank en meer Poe-referenties. Het glas-in-lood achterin toont de zwarte kat of het paard van Menzinger. Boven de deur bevindt zich glas-in-lood met een V erin. Het ging er meer om het Poe-gotische gevoel te geven.
GR: Lenore heeft de familie Usher waarschijnlijk het meest opgevoed en onder druk gezet. Hoe was haar ontwikkeling?
Laurin: Als ze in het huis van Frederick is, zien we haar slaapkamer nooit, we zien haar niet als individu. Als ze in de logeerkamer van Roderick is, wordt dat voor haar verzonnen, maar het is neutraal. Ze had geen officiële kleur, maar ik zag haar als grijs. Als Verna de duivel of de dood is, en haar kleur zwart is, is Lenore neutraal, maar ze leunt niet te ver op de een of andere manier.
GR: Er is een interessante scène met Leo waarin hij de muren kapot slaat terwijl hij op jacht is naar de zwarte kat. Hoe hebben jullie dit vanuit productieoogpunt aangepakt?
Laurin: Elke sterfscène had zijn uitdagingen. Het leuke aan Mike als we deze ingewikkelde sets hebben, is dat hij en de AD geweldig zijn in plannen. Het enige wat ze deden was op volgorde schieten en het schieten blokkeren. Je moet altijd bereid zijn om meerdere opnames te maken. We hebben specifieke delen van de muur voorzien en in kaart gebracht waar hij dat ging doen op de camera en 3 of 4 resets gebouwd om in en uit te springen. We hebben doelbewust de naden verborgen bij het artwork.
GR: Een andere dood is Perry’s gezelschap met de zure regen. Wat was het proces om die post-zure ruimte te creëren?
Laurin: Er zijn lichamen neergehaald in LA. Er waren verschillende mensen aanwezig om de lichamen te verplaatsen op de dag van de shoot. Daarna hadden we echte speciale effecten door de bloed-, rommel- en zuurmix te doen. We hebben de verfafdeling het zure bloed en de zure was in de vloer laten mengen. Voor de rest van de set hebben we zuurvernietiging gebruikt.
GR: Was er sprake van een soortgelijk proces bij het veroorzaken van de achteruitgang van het ouderlijk huis van de Usher?
Laurin: Dat is waarschijnlijk mijn favoriete set van de show. Ik vond het in het begin best een interessante uitdaging. In het origineel voelt het huis afgelegen aan; het ligt op een heuvel, maar in het script hebben we het over een alleenstaande moeder uit de jaren vijftig wier kinderen geen legitieme vader hebben. Ze is secretaresse, dus wat kan ze zich veroorloven? Het moet geloofwaardig zijn dat Longfellow aan de andere kant van de straat woont zonder haar al te veel in de val te hebben gelokt .
Het gaat door zoveel overgangen. In de jaren vijftig moet het optimistisch en gezinsgericht aanvoelen. Dat is waar we naar de goud-, geel- en warme houttinten leunen. Als we de jaren 60 ingaan, wanneer alles op gang begint te komen, zijn de kinderen nu aan het koken, dus de keuken is een puinhoop, het begint net op gang te komen kil en rommelig. Dan zien we dat het tegenwoordig verslechterd is. Roderick zegt dat hij het wil zien verslechteren nadat hij het heeft verworven. Dankzij de laagjes van 60 jaar slijtage konden we overgaan naar een donkerdere tint. Ik zag het huis als een representatie van Rodericks innerlijke ziel.
The Fall of the House of Usher is nu streaming op Netflix.
Geef een reactie