De rivaliteit tussen Marvel en DC komt vaak tot uiting in de duellerende versies van vergelijkbare ideeën tussen de merken. In 1987 lanceerde DC een klein team soldaten, de Suicide Squad genaamd, opnieuw en herschikte hun gelederen met superschurken. Tien jaar later richtte Marvel The Thunderbolts op. Bij hun eerste optreden waren antagonisten betrokken die zichzelf vermomden als helden, maar volgende iteraties zagen hervormde kwaaddoeners die probeerden hun gaven ten goede te gebruiken. Zoals Suicide Squad probeerde en niet lukte, kan Thunderbolts lenen uit de geschiedenis van Hollywood van gewelddadige ‘mannen met een missie’-films.
Thunderbolts komt over als een kleine inspanning in de grote kosmologie van Marvel. Het is een gevolg van het feit dat het merk meer projecten lanceert dan enig redelijk mens zou kunnen bijhouden. Blikseminslagen kunnen verloren gaan in de shuffle, maar de recente chaos in de studio kan projecten ruimte geven om te ademen. Thunderbolts moeten aanzienlijk anders aanvoelen dan het Marvel-model om er toe te doen.
Thunderbolts gaat over een team buitenbeentjes
De Thunderbolts-opstelling van de MCU verschilt enigszins van de gebruikelijke stripboekcast. Ze hebben Yelena Belova, Bucky Barnes, U.S. Agent, Taskmaster, Red Guardian, Ghost en Valentina Allegra de Fontaine als begeleider. Het team ontbreekt met name aan superkrachten. Ghost is het meest onorthodoxe lid. Taskmaster heeft een versie van de mimiek van haar komische tegenhanger, maar wordt alleen gebruikt om vaardigheden na te bootsen die je door jarenlang oefenen kunt leren. Bijna alle anderen hebben een versie van het supersoldaatserum geabsorbeerd, met Bucky’s vibraniumarm als speciale toevoeging. Het zijn allemaal maar spionnen, soldaten of moordenaars in mooie outfits.
De machten zijn slechts een deel van de vergelijking. Bijna al deze personages hebben een militaire achtergrond. Taskmaster, Belova en Red Guardian zijn Sovjet-agenten. Bucky was een legerman voordat H.Y.D.R.A. pakte hem op. John Walker en de Fontaine zijn nog steeds verbonden met het Amerikaanse inlichtingen-industriële complex. Zelfs Ghost was een S.H.I.E.L.D. tussenpersoon. Dit zijn geen superschurken. Het zijn vijandige strijders op een Black Ops-missie. Daarom kan Marvel Thunderbolts niet als een superheldenfilm maken.
Thunderbolts kunnen inspiratie halen uit klassieke films
Het oude Hollywood bedacht een term om het gruizige actiefilm-subgenre waar Thunderbolts in zou moeten vallen te beschrijven. Ze werden ‘Men on a Mission’-films genoemd. In schril contrast met heroïsche oorlogsfilms waarin onmogelijk dappere soldaten hun land dienen, sturen de films van Men on a Mission gekwelde, gewelddadige en moreel twijfelachtige krijgers naar een vrijwel zekere dood voor het welzijn van anderen. Veel van hun stijlfiguren volgen op natuurlijke wijze uit Spaghetti Western-films. J. Lee Thompson regisseerde een van de eerste voorbeelden in The Guns of the Navarone uit 1961. Geliefde vroege voorbeelden zijn onder meer The Great Escape en Kelly’s Heroes. Het genre evolueerde in de loop der decennia van The Inglorious Bastards naar Inglourious Basterds. Hoewel de meeste Men on a Mission-films zich afspelen in het Oude Westen of de Tweede Wereldoorlog, zijn de mogelijkheden onbeperkt.
Het vuile dozijn
|
Regisseur |
Robert Aldrich |
|---|---|
|
Schrijvers |
Nunnally Johnson en Lucas Heller |
|
Met in de hoofdrol |
Lee Marvin, Ernest Borgnine, Charles Bronson, John Cassavetes |
|
Datum van publicatie |
15 juni 1967 |
The Dirty Dozen volgt Lee Marvin als OSS-officier majoor John Reisman, die de taak heeft twaalf van de ergste veroordeelden van het leger op te leiden voor een zelfmoordmissie. Hij moet deze gewelddadige mannen trainen, opwinden en bewapenen voordat hij hen diep in het door de nazi’s bezette Frankrijk volgt met de belofte van een brute dood of gratie aan het einde van de zoektocht. De film werd gevierd vanwege zijn gevechtsscènes, de cast van sympathieke personages en de grimmig amorele sfeer. Narratief gezien is The Dirty Dozen uiterst eenvoudig. Het plezier komt voort uit het kijken naar vreselijke mensen die cynisch vechten en sterven als kleine radertjes in een enorme machine. Thunderbolts kunnen hun prioriteiten leren van The Dirty Dozen. Een onnodig complex verhaal zal afbreuk doen aan de aantrekkingskracht. Chemie en actie moeten op de eerste plaats komen.
De prachtige zeven
|
Regisseur |
Johannes Sturges |
|---|---|
|
Schrijvers |
William Roberts, Walter Bernstein, Walter Newman |
|
Met in de hoofdrol |
Yul Brynner, Eli Wallach, Steve McQueen, Charles Bronson |
|
Datum van publicatie |
12 oktober 1960 |
Een van de beste westerns uit die tijd volgt zeven scherpschutters die een arm Mexicaans dorp verdedigen tegen bandieten. Het epos van Sturges, gebaseerd op Akira Kurosawa’s Seven Samurai, introduceert zijn helden met een knal. Het sterkste element van The Magnificent Seven is het menselijke drama. De actie werkt, maar de kruisende motivaties van de scherpschutters houden de boel boeiend. Hoewel het ingewikkelde figuren zijn, bevinden deze cowboys zich in de buurt van het morele hoogtepunt van hun tijdperk. Thunderbolts moet chemie vinden tussen de verzamelde schurken. Deze personages zijn elders bedacht, maar nu ze opnieuw worden geïntroduceerd als teamvoertuig, moeten ze overtuigende manieren vinden om te botsen en samen te komen. een>
Thunderbolts zou de Marvel-formule opnieuw kunnen uitvinden met een nieuwe toon, morele ambiguïteit, unieke presentatie en een nieuw mandaat voor actiescènes. De klassieke Men on a Mission-films zouden een gids kunnen zijn die alles laat zien wat ze nodig hebben om iets baanbrekends te maken. Terwijl Marvel worstelt met innoveren, valt het nog te bezien of Thunderbolts zijn potentieel zal omarmen. Kijk naar Suicide Squad. Misschien kan Marvel de belofte van Dirty Dozen daadwerkelijk waarmaken met superhelden.
Geef een reactie