Still Wakes the Deep, de nieuwste horrorgame van The Chinese Room, is een meesterwerk van angstaanjagend verhaal.
The Chinese Room, een bekend game-ontwikkelingsbedrijf dat verantwoordelijk is voor games als Dear Esther en Everybody’s Gone to the Rapture, wilde met Still Wakes the Deep een huiveringwekkend avontuur creëren en is erin geslaagd een briljant verhaal te creëren, geïnspireerd door de griezelige wereld van Lovecraftiaanse zeedieren.
Als iemand die al sinds jonge leeftijd een toegewijde horrorfan is, heb ik altijd genoten van het kijken naar griezelige films en het spelen van games als Phasmophobia. Het genre is een belangrijk aspect van mijn mediaconsumptie geweest, dus ik was heel blij met de kans om deze nieuwe titel te verkennen.
Still Wakes the Deep speelt zich af voor de kust van Schotland tijdens Kerstmis 1975 en volgt het verhaal van Cameron ‘Caz’ McLeary, die op het punt staat de ergste dag van zijn leven te beleven.
Het verhaal van Caz begint met een vleugje intriges, maar in wezen is hij gewoon een man die elke dag probeert door te komen om terug te keren naar zijn dierbaren. Wanneer hij onverwachts zijn baan verliest (waarvan de reden onbekend blijft), slaat het noodlot toe – maar het is geen gewone explosie.
Belangrijke details
- Prijs: 34,99 USD/29,99 GBP
- Ontwikkelaar: The Chinese Room
- Releasedatum: 18 juni 2024
- Platformen: PC, PS5, Xbox Series X|S
Ondanks dat het nog voor de horror begint, is het leven op het Beira D-boorplatform in Still Wakes the Deep een constante staat van ongemak. Elke beweging is beladen met de mogelijkheid van gevaar, omdat de reacties en geluiden van alles om je heen onvoorspelbaar zijn.
De Beira D dient als decor voor Still Wakes the Deep.
Een korte tutorial ontvouwt zich aan het begin terwijl je wanhopig probeert iemand te bereiken die antwoorden kan geven. Ondertussen kronkelt een wezen zich om het enige stabiele oppervlak terwijl je van de ene kapotte loopbrug naar de andere navigeert, in een poging je evenwicht te bewaren.
The Chinese Room beheerst de kunst van het geluidsontwerp echt, wat cruciaal is voor het creëren van een succesvol horrorstuk. Het griezelige kraken van metaal en de plotselinge explosies van een ontmanteld booreiland hielden me voortdurend gespannen, terwijl het angstaanjagende, zingende geschreeuw van de wezens om me heen het gevoel van angst en onbehagen versterkte. Gedurende de hele ervaring was er geen moment waarop ik me volkomen veilig voelde.
Terwijl het booreiland steeds verder uit elkaar valt, blijft dit het enige waaraan Caz zich kan vastklampen voor een kans op ontsnapping. De verbrande filmmarkeringen in de hoek van het scherm dienden als mijn enige troost, ze lieten zien waar de wezens waren en toch dreigden ze me in een staat van psychose te brengen.
Liefdevolle karakters die bij je blijven
Ondanks de plotselinge gebeurtenissen weet Still Wakes the Deep je mee te slepen met zijn onverwachte verhaal. Ik kon het niet laten om een voorliefde te ontwikkelen voor de innemende personages die vastbesloten zijn om je door deze nachtmerrie te loodsen.
De personages zijn goed geschreven en blijven je bij.
De hutten zijn versierd met zorgvuldig gerangschikte objecten, die een kijkje geven in het dagelijkse leven van de mensen om je heen. Tijdens het korte moment van rust aan het begin van het spel, heb je de mogelijkheid om met een aantal van hen te converseren. Het was voor mij onmogelijk om niet te wensen voor hun welzijn toen de chaos uitbrak.
Bovendien bevat het spel prominent het Schotse dialect en het Gaelic, wat een verfrissende ervaring oplevert die bijdraagt aan de authenticiteit van de personages, waardoor het lijkt alsof ze rechtstreeks uit een waargebeurd verhaal zijn gehaald.
Caz’s persoonlijkheid wordt blootgelegd door zijn hectische reacties op de bizarre taken die hij moet voltooien om vrij te komen. Ik vond één bepaalde eigenschap bijzonder effectief in het overbruggen van de kloof tussen de realiteit en het bovennatuurlijke: de constante strijd om warm te blijven door verwarmingselementen te vinden voordat je doorgaat naar het volgende level.
Deze kleine details versterkten niet alleen de authenticiteit van deze karakters, maar dompelden de lezer ook volledig onder in de ervaring midden op de Noordzee te zijn.
Ondanks dat hij voortdurend in het geheim tegen zichzelf praatte, ontlokte het een gefrustreerde reactie bij mij toen ik hem aanspoorde stil te zijn, maar het voegde ook diepte toe aan zijn karakter. Net als Caz zou ik ook vol ongeloof de vraag “What the f*ck?” stellen als ik in zijn positie was.
Een meesterlijke horrorervaring creëren
In Still Wakes the Deep heb je alleen een zaklamp en een schroevendraaier tot je beschikking om jezelf te verdedigen tegen de wezens die alles en iedereen om je heen uit elkaar scheuren.
Alles om je heen breekt in Still Wakes the Deep.
Ik wist dit al voordat ik begon met spelen. In het begin was ik bang dat het spel saai zou worden, omdat elke situatie eenzelfde oplossing zou hebben.
De belangrijkste prioriteit van Caz is niet vechten in deze situatie. In plaats daarvan moet hij via ventilatieopeningen door wezens en het vervallen booreiland navigeren en kapotte onderdelen met spoed repareren om het functionerend te houden totdat er hulp arriveert.
Ondanks de aanwezigheid van stealth-secties, vangt de game effectief de essentie van Lovecraftiaanse horror door zijn atmosfeer. De onvoorspelbare aard van het verhaal hield me constant op het puntje van mijn stoel tijdens de zes uur durende reis, wat bijdroeg aan het algehele gevoel van onbegrijpelijke terreur.
Tijdens verschillende momenten in het spel raakte ik bekend met specifieke schuilplaatsen waar ik er zeker van was dat de achtervolgende wezens mij niet konden bereiken. Tot mijn ontsteltenis werden die locaties echter uiteindelijk gevaarlijk, wat nog meer onzekerheid toevoegde aan een toch al twijfelachtige omgeving.
De opeenvolgende structuur van Still Wakes the Deep zorgde ervoor dat de puzzels tussen de ontmoetingen door uitdagend genoeg waren om me betrokken te houden, maar toch niet zo moeilijk dat ik gefrustreerd raakte. De onbekende indeling van elk gebied op het boorplatform versterkte echter het gevoel van paniek, waardoor ik vaak niet zeker wist waar ik heen moest en ik in de staat van angst van Caz terechtkwam.
Waar je ook kijkt, beginnen wezens het tuig over te nemen.
Ondanks je angst dwingt Still Wakes the Deep je om de confrontatie aan te gaan. Als iemand met hoogtevrees heb ik deze les snel geleerd. Ik werd gedwongen voorzichtig over een wankele brug te navigeren en in diepe wateren te duiken om vooruitgang te boeken, wat angstaanjagende scenario’s in mijn verbeelding opriep.
De game bevat effectief Quick-Time Events om een gevoel van urgentie te creëren, zonder het gevoel te hebben dat ze lukraak zijn toegevoegd als oplossing voor een onzeker spelontwerp. De gebeurtenissen zijn logisch, veroorzaken stress en geven een bevredigend gevoel als ze succesvol zijn afgerond.
Het vonnis – 5/5
Still Wakes the Deep is een triomfantelijke toevoeging aan het horrorgenre. Er zitten slechts een of twee bugs in die je in elk spel mag verwachten, maar over het algemeen kan ik er niet veel kritiek op vinden.
Het horrorgenre vertrouwt vaak op het afgezaagde cliché dat “mensen de echte slechteriken zijn”, maar ik ben verheugd te kunnen zeggen dat de conclusie van Still Wakes the Deep nog lang bij me zal blijven.
De gameplay is misschien eenvoudig, maar de nadruk die de ontwikkelaars leggen op het verhaal van de game zorgt ervoor dat elke toegevoegde complexiteit de beoogde ervaring zou hebben weggenomen: een ingewikkeld ontworpen sfeer en verhaallijn in het horrorgenre.
De liefde die in de creatie van Still Wakes the Deep is gestoken, is overal in het spel terug te vinden. Het is dan ook een must-play voor horrorliefhebbers.
Geef een reactie