Na de première op het Annecy International Animation Film Festival van 2024 op 10 juni 2024, maakte de animefilm The Glassworker, waarin de tekenstijl van de Ghibli-film voorkomt, op 26 juli 2024 zijn officiële debuut in Pakistan. Dit was de eerste met de hand getekende animatiefilm van Mano Animation Studios die in het thuisland werd uitgebracht.
De regisseur van deze animatiefilm is Usman Riaz, die 10 jaar hard heeft gewerkt om te laten zien dat animatie overal kan worden gemaakt met vastberadenheid en doorzettingsvermogen. De film vertelt het verhaal van Vincent, de zoon van een glasbewerker, en Alliz, de dochter van een kolonel, die door de oorlog uit elkaar werden gerukt, maar door een bovennatuurlijke kracht weer bij elkaar werden gebracht.
Ondanks dat het de eerste animatiefilm was uit een land waar het concept ‘animatie’ voorheen niet bestond, was de film werkelijk indrukwekkend. De opvallende kenmerken waren onder andere de gelijkenis met Ghibli-muziek, de kalmerende soundtrack en alle andere elementen die het een echte ‘animefilm’ maakten. Hoewel de film misschien wat onvolkomenheden had, heeft hij onmiskenbaar een blijvende impact gehad op de geschiedenis van het thuisland.
Dit artikel bevat de mening van de auteur en kan spoilers bevatten van de animefilm The Glassworker.
De glasbewerker: een terugblik op 10 jaar hard werken
Ondanks dat de film is geproduceerd door een pas opgerichte studio en door mensen met beperkte ervaring in animatie, is de liefde en moeite die in de creatie zijn gestoken, goed te zien in de film.
Het merendeel van de staf van het team kwam uit Pakistan, maar er zaten ook buitenlandse leden bij, zoals storywriter Moya O’Shea, producer Manuel Cristóbal en muziekproducer Carmine Diflorio. De toewijding en het harde werk van elk staflid was duidelijk zichtbaar in de film, wat bijdroeg aan de algehele sfeer.
De voordelen van The Glassworker
Hoewel het een animatiefilm uit Japan is, zou het toch gepast zijn om de chemie tussen de personages, de ontwikkeling van het verhaal en verschillende andere aspecten te bespreken. Omdat deze film echter het debuut was van een groep ‘nieuwe’ animators, zou het het beste zijn om het met eenvoud in gedachten te benaderen.
Deze film is enorm geïnspireerd door Ghibli-films, zoals de regisseur in een recent interview zei. De invloed van Ghibli is duidelijk zichtbaar in elke scène, met name in de nauwkeurige aandacht voor details. Terwijl Ghibli-films bekend staan om hun ingewikkelde voedselanimaties, benadrukt deze film de kunst van het glasmaken.
Vincents vormende jaren bracht hij grotendeels door met glasblazen met zijn vader Oliver. Het ingewikkelde proces van het persen van lucht door een pijp en het kijken hoe de glazen bol uitzette, was een betoverend gezicht, waarbij elke stap van het glasbewerkingsproces met precisie en aandacht voor detail werd uitgevoerd.
Bovendien zorgde de extra informatie over de achtergrond van de animatie voor een betere kijkervaring, omdat eventuele ondermaatse animaties op de achtergrond duidelijk zichtbaar waren.
De vloeiende overgang tussen scènes was een cruciale factor om The Glassworker een prachtige film te maken. Of het nu ging van de scène waarin Vincent en Alliz door het bos lopen tot de scène waarin Alliz’ haar is vastgebonden, de film ging naadloos van het ene moment naar het andere, wat bijdroeg aan de algehele schoonheid.
Dit aspect blijkt vaak een uitdaging te zijn, omdat mensen de moeilijkheid van het verbinden van twee scènes op basis van hun inhoud vaak onderschatten. Daarom moet de animator worden geprezen voor hun nauwgezette aandacht voor dit detail.
In tegenstelling tot andere animes is er één detail dat vaak over het hoofd wordt gezien, maar wel opvalt in The Glassworker: de muziek . Het is mogelijk dat Joe Hisaishi’s composities uit vroege Ghibli-films als inspiratie dienden voor The Glassworker, met name de stukken One Summer’s Day uit Spirited Away en The Name of Life.
In tegenstelling tot Joe Hisaishi was de muziek van The Glassworker subtiel ‘ongecompliceerd’. Dit was mogelijk de reden waarom fans de muziek zo leuk vonden en hoe het paste bij het eenvoudige plot van de film.
Ten slotte werd de film vertoond in zowel het Engels als het Urdu (de nationale taal van Pakistan). De Engelse nasynchronisatie was uitzonderlijk en het was duidelijk dat de stemacteurs hun rollen echt belichaamden. Omdat nasynchronisatie een cruciale rol speelt bij het creëren van een filmische ervaring, zorgde dit aspect ervoor dat The Glassworker opviel.
De Glassworker Review: De punten waaraan gewerkt moest worden
De Urdu-stemacteurs misten vloeiendheid, wat een negatieve impact had op de algehele filmervaring. Het productieteam zou moeten overwegen om lokale talenten voor dit aspect in te zetten, aangezien er in het land een overvloed is aan bekwame stemacteurs die erkenning verdienen. Bovendien was de synchronisatie tussen de stem- en mondbewegingen niet op peil, wat een prijzenswaardige prestatie is die Japanse animes in zowel hun series als films bereiken.
Ondanks dat de karakterontwerpen een gevoel van Ghibli-films opriepen, leek het algehele ontwerp nogal grof, met uitzondering van de gedetailleerde onderdelen. Het zou een uitdaging zijn om complexere karakterontwerpen te vragen, aangezien dit de eerste poging van het productieteam was, maar verbetering op dit gebied is noodzakelijk.
Het open einde van de glasbewerker: werkte de bedoeling van de verhalenschrijver averechts?
De laatste tijd hebben we een toename gezien in open-ended mediaprojecten vanwege de groeiende vraag naar verschillende perspectieven van fans. Als gevolg hiervan zijn deze projecten populairder geworden en zijn ze een veelvoorkomend verschijnsel geworden. Het besluit van het productieteam van The Glassworker om hun film met een open einde te laten, heeft echter mogelijk niet het gewenste effect gehad.
Om een bevredigende afsluiting van een project te garanderen, is karakterontwikkeling cruciaal. Het stelt de fandom in staat om consensus te bereiken over het einde, in plaats van verdeeld te raken door minderheidsmeningen.
Hoewel The Glassworker hier weinig aandacht aan besteedde, bleef het einde onopgelost en werd het door de fans grotendeels genegeerd.
Laatste gedachten
The Glassworker is een solide animeproductie, die mogelijk heeft gekozen voor een simpele verhaallijn om de aantrekkingskracht te vergroten tot buiten de reguliere kijkers van Japanse animatie. Persoonlijk vond ik het leuk omdat ik er zonder vooroordelen in ging, ondanks dat ik wist dat het inspiratie haalde uit Ghibli-films.
De ervaring was werkelijk bevredigend en nog spannender. Het zou niet eerlijk zijn om deze film te vergelijken met hedendaagse anime, aangezien het Usman Riaz’ eerste avontuur in de wereld van animatie markeert. Het productieteam van The Glassworker heeft er enorm veel moeite en toewijding in gestoken, wat de veeleisende aard van het maken van animatie laat zien.
Geef een reactie