Ter gelegenheid van de 10e verjaardag van ‘Kill la Kill’ komen regisseur Hiroyuki Imaishi en scenarioschrijver Kazuki Nakajima samen om na te denken over het maken van deze monumentale anime. Welke betekenis heeft ‘Kill la Kill’ voor hen? En hoe zijn hun standpunten in de loop van de tijd geëvolueerd? Laten we hun inzichten ontdekken.
1. Imaishi’s Driekoningen en hoe ze Kill la Kill interessant maakten!
Zelfs voor het ongelooflijke team achter het succes van ‘Gurren Lagann’ bleek ‘Kill la Kill’ een uitdagend project. De lat lag hoog na hun vorige hit, waardoor ze zich afvroegen wat voor soort show de populariteit van Gurren zou kunnen overtreffen.
Ondanks zijn aanvankelijke neiging om zaken complexer te maken, kwam het duo uiteindelijk tot het besef dat ingewikkelde elementen niet altijd tot interessante verhalen leiden. Ze leerden zelfs dat eenvoud vaak de sleutel kan zijn om een verhaal boeiend te houden.
Na dit besef produceerden Nakajima en Imaishi met succes een opmerkelijke serie zoals ‘Kill la Kill.’ Het bekwame duo erkende ook dat samenwerken aan één project geen naadloze ervaring voor toekomstige projecten garandeert. Er zijn altijd nieuwe mogelijkheden om na te streven en nieuwe aspecten om aan te pakken.
Het moment waarop het klikte!
De scenarioschrijver van Gunbusterd houdt vooral van aflevering 5, ‘Aim for the Top’, waarin de strijdscène wordt begeleid door het iconische nummer ‘Aim for the Top!~Fly High’. Dit lijkt hun favoriete deel van de aflevering te zijn.
Nakajima zag het als een catharsis, een moment waarop dialoog, kunst en muziek allemaal in perfecte harmonie samenkwamen. Op dat moment besefte hij dat zijn show het beoogde effect had bereikt: overweldigende emoties bij het publiek oproepen. Na er onvermoeibaar naar te hebben gestreefd, was het hem eindelijk gelukt.
Deze ervaren scenarioschrijver onthulde ook dat het kijken naar die aflevering hem altijd een gevoel van vreugde geeft.
Kill la Kill: misschien wel het meest ongefilterde werk van de makers
Van alle shows is ‘Kill la Kill’ degene die echt de bedoelingen van de makers belichaamt. Het is misschien niet meteen logisch, maar het trekt je geleidelijk aan mee, wat leidt tot een piek in je emoties.
“Zijn ze succesvol als je aan het einde van de show nog steeds gelooft dat ‘mensen mensen zijn en kleding kleding is’?”
Geef een reactie