Wie had kunnen voorspellen dat FromSoftware’s Demon’s Souls een nieuw subgenre van gaming zou inluiden? De release uit 2009 vormde de weg vrij voor zijn spirituele opvolger, Dark Souls uit 2011 , die de wereld stormenderhand zou veroveren. De titels van FromSoftware hebben ongetwijfeld het gamen als geheel beïnvloed en zich diepgeworteld in de popcultuur.
De beste Souls-achtige games zijn doorgaans moeilijk, geven prioriteit aan ontmoetingen met baasjes en bieden zware gevechten waarin een zekere mate van strategie is verwerkt. Terwijl sommige games, zoals Lords of the Fallen, hun Dark Souls- invloed op hun mouwen dragen, zijn andere, zoals Tunic, wat subtieler in hun vergelijkingen. Op een paar opmerkelijke uitzonderingen na, hebben PS Plus Extra en Premium niet veel Souls-titels in hun bibliotheek; Er zijn echter nogal wat games zoals Dark Souls op PS Plus .
Hoewel elke aankomende Souls-achtige game op PS Plus Premium staat, maken sommige geen deel uit van de Extra-laag. Er zijn ook Amazon-links voorzien voor het geval iemand liever een fysiek exemplaar koopt.
De gemiddelde tijd van elk spel is gebaseerd op de statistieken van HowLongToBeat .
Demonenzielen (2020)
Metascore: 92
Dark Souls en Elden Ring hebben het Souls-achtige subgenre misschien in het publieke bewustzijn geworteld, maar Demon’s Souls uit 2009 bracht de bal aan het rollen. De PS5-remake van Bluepoint blaast deze medium-changing game nieuw leven in voor een modern publiek, waarbij de beelden en gevechten enorm worden verfijnd, terwijl de dingen die de originele versie zo memorabel maakten, behouden blijven.
Afgezien van een nieuw likje verf, bevat Demon’s Souls uit 2020 tal van kleine aanpassingen en aanpassingen aan de levenskwaliteit die enkele tekortkomingen van de PS3-versie verbeteren. Op één FromSoftware-game na is deze remake de beste Souls-achtige game op PS Plus, op geen enkele na.
Ashen
Metascore: 78 (Xbox One)
Ondanks dat hij een compleet andere esthetiek heeft, schreeuwt Ashen ‘Souls-like’ uit elke vezel van zijn wezen. Het vechtsysteem is vrijwel identiek aan FromSoftware’s Dark Souls, inclusief een focus op contactwapens en vijandelijke aanvalspatronen. Hoewel kleurrijker dan Lordran of Drangleic, is Ashens wereld ook doordrenkt van melancholie en verdriet. Dat gezegd hebbende, dit universum is heel uitnodigend voor deze spelstijl, en het moedigt spelers aan om te verkennen in plaats van hen uit te dagen om te zien of ze kunnen overleven.
Het voortgangssysteem van Ashen is opgebouwd rond zijn pantser en wapens, wat een leuke variant is op de typische Souls-formule. Op het eerste gezicht lijkt Ashen misschien iets te veel op zijn inspiratiebron, maar de stem van het spel wordt geleidelijk duidelijker naarmate de campagne vordert.
Godslasterlijk
Metascore: 78
Blasphemous is een 2D Metroidvania die onmiskenbaar de eigenschap van FromSoftware als inspiratie gebruikt. Deze indiegame speelt zich af in Cvstodia en stelt zich een grimmig koninkrijk voor vol vervallen NPC’s, angstaanjagende architectuur en religieuze iconografie. Het is niet zo’n verlaten wereld als de regio’s in de Dark Souls-franchise, maar Cvstodia gaat zeker die kant op.
Als de Penitent One moeten spelers door het hele koninkrijk reizen om Three Humiliations te voltooien, die uiteraard gepaard gaan met geweldige baasgevechten. Eenmaal gedaan, opent dit de weg naar Escribar, de Heiligheid van dit land. De harde gevechten van Blasphemous zijn relatief eenvoudig en worden versterkt door fantastische animaties waardoor zelfs de meer basale bewegingen speciaal aanvoelen.
Nioh
Metascore: 88
Team Ninja’s Nioh neemt de Dark Souls-formule en gooit er een paar dozijn mechanica bovenop. Met drie standpunten, een overvloed aan wapentypes en een uitgestrekte wereld vol geheimen, zijn de overeenkomsten van Nioh met de FromSoftware-franchise meteen duidelijk, maar de game onderscheidt zich behoorlijk goed. De Japanse setting zorgt voor een aangename afwisseling, vooral omdat het geïnspireerd is op de Sengoku-periode.
De gevechten zijn snel en wreed en weerspiegelen de geschiedenis van Team Ninja met franchises als Ninja Gaiden. De campagne van Nioh is opgesplitst in kleinere kaarten in plaats van in één grote, onderling verbonden wereld, hoewel elk gebied wel sluiproutes en veel geheimen bevat. Souls-spelers die graag buit verzamelen, zullen merken dat Nioh zich niet inhoudt om goodies uit te delen. Het kan zelfs te veel druppels weggeven.
De stroomstoot 2
Metascore: 75
Beide The Surge-games zijn beschikbaar op PS Plus Premium en Extra, en samen zouden ze meer dan 50 uur Souls-achtige gameplay moeten bieden. Hoewel het eerste deel zijn sterke punten heeft, verbetert het vervolg bijna elk aspect van zijn voorganger.
The Surge 2 laat veel meer zien van de dystopische setting van dit universum, waarbij het achtergrondverhaal van de wereld wordt uitgewerkt door middel van verhalen over het milieu. The Surge 2 is voor iedereen die altijd al een sci-fi-versie van de Dark Souls-formule heeft gewild, en de game doet het goed.
De Surge is zeker een playthrough waard, ook al schiet hij op een aantal vlakken tekort in vergelijking met zijn voorganger. Maar als iemand alle Souls-achtige games op PS Plus Extra wil voltooien, moet hij beginnen met de eerste game in de duologie van Deck13.
Code ader
Metascore: 70
Code Vein, genaamd ‘anime souls’, neemt de Dark Souls-formule en gooit er een vleugje God Eater in. Ook al is het project van Bandai Namco niet zo gepolijst als de meest recente releases van FromSoftware of zoiets als Nioh, het is op zichzelf nog steeds ambitieus. Nu de wereld bezwijkt voor allerlei soorten wangedrochten, hebben Revenants de taak om deze wezens te bestrijden. Hoewel ze ooit mensen waren, zijn deze soldaten nu feitelijk gereanimeerde lijken, een staat die een paar handige krachten met zich meebrengt.
De kerngevechten van Code Vein lijken erg op Dark Souls, zij het iets sneller dan de eerste inzendingen uit die serie. Bandai Namco voegt een draai aan de kernloop toe door begeleidende personages te introduceren, samen met een aantal unieke aanpassingsmechanismen zoals Blood Veils. Code Vein ondersteunt zelfs een breed scala aan builds en spelers worden aangemoedigd om met verschillende klassen te spelen, aangezien deze tijdens het spelen geleidelijk worden ontgrendeld.
Donkerzijders 3
Metascore: 64
Na het proeven van The Legend of Zelda en God of War, koos Darksiders ervoor om een pagina uit het Dark Souls-boek te nemen voor de inzending over Fury. Darksiders 3 is een 3D Metroidvania waarin de ruiter het opneemt tegen de Seven Deadly Sins. Met een solide selectie wapens, verbeteringen en elementaire vormen is Fury een dodelijke en veelzijdige krijger.
De gevechten lijken niet zo heel erg op Dark Souls, behalve dat het enigszins methodisch is, maar de lay-out van de wereld, de plaatsing van de vijanden en het voortgangssysteem zijn vergelijkbaar. Darksiders 3 wijkt aanzienlijk af van de vorige twee delen in de serie en is daarom de meest polariserende; het is echter een geweldige Souls-achtige titel.
Sterfelijke schil
Metascore: 76
Mortal Shell draagt de Dark Souls-invloeden op de mouw, al introduceert de game wel een aantal frisse ideeën. Zoals meestal het geval is bij dit subgenre, draait de kern van de gameplay om het verkennen van een duistere fantasiewereld vol vijanden die een klap uitdelen en respawnen wanneer de speler sterft. Hoewel iets lineairder dan de meeste FromSoftware-projecten, is het levelontwerp van Mortal Shell uit hetzelfde hout gesneden.
Hoewel het vechtsysteem relatief typisch is voor dit soort games, schudt Cold Symmetry de boel op twee belangrijke manieren op. Ten eerste bevat Mortal Shell verschillende shells die overeenkomen met klassen, en spelers kunnen op specifieke locaties tussen deze shells wisselen. Deze granaten dienen als vervanging voor traditionele buit. Een ander uniek concept is dat spelers hun granaten kunnen verharden om inkomende aanvallen te blokkeren, een mechanisme dat ze onder de knie moeten krijgen als ze de redelijk uitdagende bazen van de campagne willen overwinnen.
Oudste zielen
Metascore: 79
Eldest Souls steekt zijn waardering voor FromSoftware’s genrebepalende Souls-serie niet onder stoelen of banken, maar is ook niet bang om te proberen een aparte identiteit neer te zetten. De indiegame, gespeeld vanuit een isometrisch perspectief, vertelt een eenvoudig verhaal over de opstand van de mensheid tegen de goden en de tegenaanval van laatstgenoemde die de goden op de rand van vernietiging brengt. Als zodanig moeten spelers een reeks goden elimineren om het voortbestaan van hun soort te garanderen. Eldest Souls is een boss-rush-game, dus de campagne draait uitsluitend om een verzameling vijanden die verslagen moeten worden. Dit is een opmerkelijke verandering ten opzichte van het typische Souls-achtige, aangezien verkenning niet echt deel uitmaakt van het pakket, hoewel er enkele intermezzo’s zijn tussen de ontmoetingen met de baas.
Eldest Souls speelt goed, en zou een schot in de roos moeten zijn bij mensen die op zoek zijn naar directe en agressieve gevechten. Elke baas heeft zijn eigen arena, die allemaal op zichzelf al visueel indrukwekkend zijn. De bazen zijn over het algemeen leuk, en ze gaan een uitdaging aan zonder zich zo vaak op oneerlijk terrein te begeven. De game heeft zelfs vaardigheidsbomen om een aantal bouwopties te bieden, wat een element van herspeelbaarheid toevoegt aan wat uiteindelijk een vrij korte ervaring is.
Momodora: mijmering onder het maanlicht
Metascore: 76
Momodora: Reverie Under the Moonlight, een 2D side-scroller, is een traditionele Metroidvania, en de game laat echt de invloed van dat genre op Souls-likes zien. In Karst, een stad die betere dagen heeft gekend, nemen spelers de leiding over Kaho, een priesteres op een missie om een vloek uit te roeien die deze straten in een hel heeft veranderd. Uiteraard zal ze een grote overvloed aan monsters moeten verslaan, waaronder een aantal behoorlijk plezierige bazen.
Zoals elke Souls-like benadrukt Momodora het belang van het lezen van de bewegingen van een vijand om daarop te reageren. Omdat dit geen RPG is die grinden ondersteunt, moeten spelers echt ‘goed’ worden en alle capaciteiten en vaardigheden van Kaho onder de knie krijgen. Ook al wordt de visuele stijl tegenwoordig te veel gebruikt, de pixelkunst van Momodora is niettemin indrukwekkend en doet uitstekend werk om deze wereld tot leven te brengen.
Thymesia
Metascore: 68
In alle opzichten is Thymesia een budget Souls-achtig , een die voornamelijk inspiratie haalt uit Sekiro. Aangezien het door een vrij klein team is ontwikkeld, doet de game het op indrukwekkende wijze om het subgenre te omarmen. Nu laat Thymesia op de meeste gebieden te wensen over, met name het levelontwerp, maar het is misschien wel het belangrijkste onderdeel van een Souls-achtig: gevechten. De gameplay is snel en doelbewust agressief, omdat blokkeren geen ding is, waardoor spelers woedend moeten ontwijken of het pareren onder de knie moeten krijgen. Corvus, de hoofdpersoon, is bewapend met pestwapens, die over het algemeen leuk zijn om te gebruiken. De campagne zou meer vijandelijke variatie kunnen gebruiken, omdat tegenstanders vrij snel oud worden, vooral als je bedenkt dat een playthrough slechts ongeveer 10 uur zou moeten duren. Dat gezegd hebbende, de bazen zijn behoorlijk goed.
Thymesia is niet de beste Souls-achtige aller tijden, en de tekortkomingen ervan kunnen frustrerend zijn omdat ze een solide vechtsysteem tegenhouden. Desalniettemin is de titel een passieproject dat recht doet aan een gamestijl die zelfs grote AAA-studio’s moeite hebben gehad om goed te repliceren. Ondanks de gebreken is er hier nog steeds veel om van te houden.
Vampier
Metascore: 70
Vampyr van Dontnod Entertainment laat spelers los in het Londen van 1918 , een grimmige plek die nog erger werd door de introductie van vampieren. Als dokter Jonathan Reid sluiten spelers zich aan bij de nachtwandelaars en zijn ze vrij om te beslissen of ze menselijk bloed drinken of niet.
De gevechten van Vampyr doen denken aan Dark Souls, hoewel het niet zo nauwkeurig of verfijnd is als het vechtsysteem van FromSoftware. Vampyr’s gameplay bevat melee- en afstandswapens en vaardigheden met een vampierthema. De gameplay bevat briljante flitsen en is een respectabele eerste poging van de ontwikkelaar. De gamesetting is echter het echte visitekaartje, aangezien Dontnod fantastisch werk heeft geleverd om de straten van Londen tot leven te brengen.
Dode cellen
Metascore: 87
Dead Cells is een 2D Metroidvania met rogue-lite-elementen in de zin dat de dood spelers terugstuurt naar het begin. Als Prisoner moeten spelers een gevaarlijk eiland doorkruisen om de koning te doden, een proces waarbij ze onderweg veel bazen moeten verslaan. Tijdens een run pakt de Prisoner nieuwe wapens, items en upgrades op, die op een select aantal na allemaal verloren gaan bij de dood.
Dankzij de procedureel gegenereerde niveaus schudt Dead Cells de boel voortdurend op, zodat geen twee playthroughs precies hetzelfde zijn. Dit ontwerp verlengt niet alleen de herspeelbaarheid en levensduur van het spel, maar zorgt er ook voor dat spelers zich nooit al te comfortabel voelen terwijl ze deze uitdagende wereld doorkruisen. Het vechtsysteem is snel en verslavend.
Kena: Brug der geesten
Metascore: 81
Kena: Bridge of Spirits is een bewonderenswaardig indieproject dat gemakkelijk door zou kunnen gaan voor een triple-A-release. Ember Lab creëerde een prachtige en meeslepende fantasiewereld die erom vraagt om ontdekt te worden, ook al is de campagne zelf redelijk lineair. Spelers zijn gecast als de gelijknamige spirituele gids en moeten hun vaardigheden gebruiken om de overledene te laten rusten en ook de corruptie bestrijden terwijl deze zich over de berg verspreidt. Naast een kleine hoeveelheid vaardigheden is Kena bewapend met een staf die ook als boog kan worden gebruikt.
Hoewel Kena: Bridge of Spirits niet zo gevechtsgedreven is als sommige Souls-achtige games, bevat het toch frequente gevechten, waaronder een groot aantal baasontmoetingen die een aanzienlijke klap kunnen veroorzaken. Als het spel niet deelneemt aan gevechten op leven en dood, verlegt het de focus naar puzzels, verkenning en lichte platformactie. Geen van deze elementen is bijzonder origineel, maar ze zijn over het algemeen goed uitgevoerd.
Bloedgedragen
Metascore: 92
FromSoftware’s Bloodborne is de beste Souls-achtige game op PS Plus Extra en Premium . Een gotisch meesterwerk dat zich afspeelt in het nachtmerrie-inducerende Yharnam. Deze exclusieve PS4-game is een masterclass in sfeer, omgevingsontwerp, muziek en gameplay. Zelfs na Elden Ring zou er een argument kunnen worden aangevoerd dat FromSoftware een hoogtepunt bereikte met Bloodborne en een hoogtepunt bereikte dat maar heel weinig ontwikkelaars ooit kunnen bereiken.
Door gebruik te maken van een veel agressiever vechtsysteem dan de Souls-spellen, gunt Bloodborne spelers geen enkel rustgevend moment. Het is glorieus. Vergeleken met Dark Souls of Elden Ring heeft Bloodborne een kleinere verzameling wapens en bepantsering, waardoor een beperkter aantal builds mogelijk is. Ook al kan deze beslissing teleurstellend zijn, de meegeleverde items zijn geldige kandidaten die spelers het grootste deel van de campagne kunnen vervoeren, en de wapens hebben meerdere vormen. Dat gezegd hebbende, heeft de game nog steeds een behoorlijke selectie aan opties, dus het is niet echt een kwestie van kwantiteit boven kwaliteit.
Hollow Knight Voidheart-editie
Metascore: 85
Team Cherry’s Hollow Knight was een van de meest populaire indiegames van de jaren 2010, en de tijd heeft de glans van het project niet afgestompt. Deze 2D Metroidvania speelt zich af in Hallownest, een bedrieglijk groot ondergronds koninkrijk vol schoonheid en nachtmerries. Spelers, gecast als de ridder, moeten deze vreemde wereld doorkruisen, onderweg tegen vijanden vechten en bazen verslaan.
Net als bij Dark Souls houdt Hollow Knight de hand van de speler op geen enkele significante manier vast. De game stimuleert verkenning en backtracking en vult zijn wereld met Lore Drops en NPC’s die side-quests opleveren. Hollow Knight is niet alleen een van de beste PS Plus Souls-achtige games , maar ook een van de beste titels op de dienst.
Demonenzielen (2009)
Metascore: 89
PS Plus Premium- en Extra-abonnees met een PS5 kunnen meedoen aan de Demon’s Souls-remake van 2020, maar PS4-bezitters worden ook niet genegeerd. Demon’s Souls van FromSoftware, onderdeel van de Classic-catalogus van PS Plus, legde de basis voor Dark Souls, en sommigen beweren zelfs dat de game uit 2009 beter is dan zijn spirituele opvolger.
Hoewel sommige aspecten verouderd zijn, zorgen het fantastische levelontwerp, de ongelooflijke baasgevechten en de beperkte maar nog steeds lonende gevechten van Demon’s Souls voor een deel van de stompe mechanica of ruwe randen van het spel. Het feit dat PS Plus Premium abonnees alleen toestaat om FromSoftware’s Demon’s Souls te streamen, zet het stevig achter de remake, maar het is nog steeds een historische release die een heel subgenre voortbracht.
Andere games op PS Plus Dark Souls-fans zouden er dol op kunnen zijn
Uiteindelijk is er maar een beperkt aantal games dat voldoet aan de Souls-achtige omschrijving. Dat betekent echter niet dat PS Plus Premium- en Extra-abonnees die fan zijn van de FromSoftware-franchise niets meer te spelen hebben zodra ze de bovenstaande titels hebben uitgeput – ze hoeven alleen maar hun criteria uit te breiden. Hoewel de volgende PS Plus-games niet uit hetzelfde hout zijn gesneden als Dark Souls, kriebelen ze een soortgelijke jeuk door hun gevechten, overlevering of levelontwerp.
Castlevania: Heren van Schaduw
Metascore: 85
Met uitzondering van Castlevania: Harmony of Despair zijn de Castlevania: Lords of Shadow-games de enige vertegenwoordigers van Konami’s franchise op PS Plus Premium. Deze laatste titels zijn nogal polariserend onder oude fans, omdat ze de verkenning grotendeels terzijde schuiven ten gunste van gevechten vergelijkbaar met God of War en, in mindere mate, Devil May Cry.
Lords of Shadow speelt zich af in de 11e eeuw en brengt een uitzonderlijke gotisch-achtige middeleeuwse wereld tot leven die ondanks het lineaire levelontwerp enorm aanvoelt. Het vechtsysteem is flitsend en redelijk diep, vooral als Gabriel de meeste van zijn combo’s ontgrendelt.
God van de oorlog
Metascore: 94
Santa Monica heeft God of War opnieuw opgestart voor de inzending van de franchise in 2018, waardoor de over-the-top hack-and-slash-serie is veranderd in een meer intieme over-de-schouder-actiegame. Gebruikmakend van de Noorse mythologie ziet God of War Kratos en zijn zoon, Atreus, een reis ondergaan om de laatste wens van de eerste vrouw en de moeder van laatstgenoemde te vervullen.
Hoewel niet zo complex als een Souls-game, zijn de gevechten van God of War diepgeworteld en vloeiend , vooral zodra Kratos zijn arsenaal uitbreidt en Atreus een paar nieuwe moves ontgrendelt. God of War zet zijn emotionele en aangrijpende verhaal op de voorgrond, maar zodra de hoofdcampagne is voltooid, kunnen spelers gewoon door de prachtige kaart dwalen om overgebleven speurtochten te voltooien en een aantal Valkyries aan te pakken.
Met bloed bevlekt: Ritueel van de nacht
Metascore: 83
Souls-likes halen duidelijk enige inspiratie uit Metroidvanias, vooral de Castlevania-kant van de zaak. Lords of Shadow is best goed, maar het is een heel andere ervaring dan de traditionele inzending in de franchise. Als iemand dus iets dichter bij Symphony of the Night wil, moet hij Bloodstained: Ritual of the Night bekijken, ontwikkeld door ArtPlay en een belangrijke producer die aan Castlevania heeft gewerkt. Bloodstained legt op comfortabele wijze de magie van zijn inspiratie vast, terwijl hij er tegelijkertijd in slaagt om een zijn eigen identiteit. De indiegame speelt zich af in een gigantisch gotisch kasteel dat naast de grootste architecturale kolossen van FromSoftware kan staan en biedt gevarieerde locaties, epische baasgevechten en een verrassende reeks aanpassingsmogelijkheden.
Deze laatste kwaliteit maakt Bloodstained een bijzonder goede keuze voor Souls-achtige fans, aangezien het genre bekend staat om zijn klassensystemen en buit. Ritual of the Night heeft een uitbreidingsselectie van wapens die in 10 typen passen, en elke categorie voelt uniek genoeg om het proberen waard te zijn. Nog indrukwekkender is dat de game spelers in staat stelt meer dan 70 demonische vaardigheden te verwerven in de vorm van scherven, wat de weg vrijmaakt voor tal van bouwopties.
Final Fantasy 7-remake
Metascore: 89
Voor de remake van Final Fantasy 7 koos Square Enix ervoor een geheel nieuwe richting in te slaan . Naast de voor de hand liggende visuele upgrade, is de grootste wijziging van de remake het vechtsysteem. In plaats van turn-based maakt FF7R gebruik van realtime gevechten met de optie om ontmoetingen te pauzeren om speciale bewegingen uit te voeren of items te gebruiken. Het basisspel heeft vier speelbare personages – Cloud, Barret, Aerith en Tifa – die allemaal unieke entiteiten zijn. De Intergrade van de PS5 bevat ook het DLC-hoofdstuk van Yuffie, waardoor er nog een vechter aan de mix wordt toegevoegd.
Hoewel sneller dan de meeste Souls-likes, zouden de gevechten van FF7R een gevoelige snaar moeten raken bij fans van die games. Narratief gezien doet de JRPG uitstekend werk bij het vestigen van zijn universum en personages, en bereidt hij de zaken voor op het komende vervolg.
Ninja Gaiden Sigma
Metascore: 88
Qua levelontwerp, gameplay of verhaalpresentatie hebben Ninja Gaiden Sigma en Dark Souls vrijwel niets gemeen. De gevechten van Ninja Gaiden Sigma zijn snel, explosief en voornamelijk op melee gebaseerd. Ryu heeft toegang tot een scala aan wapens, waaronder enkele afstandsopties, maar karakteraanpassing speelt niet zo’n grote rol. De shinobi heeft ook een paar magische vaardigheden .
Ondanks deze verschillen zullen Souls-fans waarschijnlijk dol zijn op Ninja Gaiden Sigma vanwege de straffende maar eerlijke moeilijkheidsgraad en epische baasgevechten. Geen enkele vijand in het spel is een push-over, en Ryu moet de bewegingen van zijn tegenstander zorgvuldig in de gaten houden en erop reageren om een snel einde te voorkomen. Bij Ninja Gaiden draait het allemaal om het efficiënt en snel uitroeien van vijanden.
Kingdom Hearts-eindmix
Metascore: 84 (1,5 + 2,5 remix)
PS Plus Extra-abonnees kunnen Kingdom Hearts vrijwel in zijn geheel ervaren, een onderneming waar ze wel een paar maanden mee bezig kunnen zijn. Alle games hebben iets te bieden, maar de sequels hebben grotendeels niets met Souls-likes te maken. Dat wil niet zeggen dat ze niet de moeite waard zijn om te spelen, en er zou kunnen worden aangevoerd dat Kingdom Hearts 2 en Birth by Sleep de beste gevechten in de franchise hebben, maar het zijn hun eigen beesten die met geen enkele andere licentie kunnen worden vergeleken.
Hoewel dit niet bepaald een uitzondering is, is de originele Kingdom Hearts logischer als directe aanbeveling. De gevechten in de game zijn aanzienlijk eenvoudiger dan die in de vervolgfilms, en dat is geenszins kritiek. De campagne is ook op de standaard moeilijkheidsgraad behoorlijk indrukwekkend, iets wat echt niet gezegd kan worden over de genummerde sequels.
Geest van Tsushima
Metascore: 87
Sucker Punch’s Ghost of Tsushima fungeerde als een soort zwanenzang voor het PS4-tijdperk, en het zorgde ervoor dat Sony’s laatste generatie console zijn hoofdreeks op een hoogtepunt kon afsluiten. Het verhaal speelt zich af tijdens de Mongoolse aanval op Japan en volgt een samoerai die op zoektocht gaat om het eiland Tsushima te beschermen nadat het is overspoeld door de binnenvallende strijdmacht. Met een grote en visueel verbluffende wereld dompelt Ghost of Tsushima spelers onder in een vervlogen tijdperk dat zelden als decor door games is overgenomen.
Hoewel niet zo moeilijk als het standaard Souls-achtige, zijn de gevechten van Ghost of Tsushima nog steeds fantastisch en verslavend. De game biedt spelers een flink aantal opties over hoe ze scenario’s willen benaderen, en ze kunnen zelfs besluiten vijanden uit te dagen voor duels. Naast de PS4-versie heeft PS Plus Extra ook Ghost of Tsushima Director’s Cut, waarin de Iki Island-uitbreiding is opgenomen. Deze sectie voegt ongeveer 5 à 10 uur aan inhoud toe.
Duivel mag huilen 5
Metascore: 89
Devil May Cry 5 is stijlvol, overdreven, diep, moeilijk en de definitie van plezier. Na ongeveer een decennium nauwelijks de franchise te hebben aangeraakt, heeft Capcom eindelijk de belangrijkste DMC-serie nieuw leven ingeblazen, en de vijfde inzending was een enorme terugkeer naar vorm die ook veel risico’s met zich meebracht in de gameplay en presentatie. In de loop van meer dan 10 uur introduceert de campagne drie speelbare personages, die allemaal totaal verschillende gevechtssystemen gebruiken.
Hoewel de secties van Dante niet ver verwijderd zijn van de vorige incarnaties van het personage, zijn de mechanica van Nero gereviseerd en zijn de veranderingen ten goede. V is meer een polariserende figuur, maar zijn gameplay biedt een leuke afwisseling. Vergeleken met Souls-likes is DMC5 over het algemeen sneller en combo-gedreven. Hoewel gepresenteerd als een continu avontuur, is de campagne opgesplitst in lineaire fasen die weinig ruimte bieden voor verkenning. Deze game draait 100% om gevechten, waarbij al het andere op de achterbank komt te staan. Gelukkig nagelt DMC5 zijn gameplay.
The Elder Scrolls 5: Skyrim – Speciale editie
Metascore: 81
Uitgebracht in hetzelfde jaar als Dark Souls, slaagt Skyrim er zelfs in om de titel van FromSoftware te overschaduwen. De Western RPG, beschikbaar op drie consolegeneraties, was vanaf het begin een enorm kritisch en commercieel succes. Bethesda’s game leverde vervolgens drie uitbreidingen op, die zijn opgenomen in de Special Edition die beschikbaar is op PS Plus Extra. Skyrim biedt gedetailleerde aanpassingsopties en veel buit om te ontdekken en geeft spelers vrijheid in de manier waarop ze met de wereld willen omgaan.
Net als Dark Souls speelt Skyrim zich af in een duister fantasie-universum, zij het dat niet zo apocalyptisch is als de projecten van FromSoftware. Hoewel het meesterwerk van Bethesda veel meer verhaalgedreven is dan een traditioneel Souls-achtig meesterwerk, schittert de RPG misschien wel het helderst wanneer verkenning naar de voorgrond wordt geduwd. Gewoon bestaan binnen Skyrim kan spannender zijn dan het vervullen van de rol van de Draakgeborene; dat gezegd zijnde levert dat laatste ook enkele uitstekende momenten op.
Horizon Zero Dawn Complete Edition & Horizon Forbidden West
Metascore: 88 (Horizon Verboden West)
In februari 2023 voegde Sony Horizon Forbidden West toe aan PS Plus Extra , waardoor abonnees (het meeste) van Aloy’s verhaal tot nu toe konden ervaren. Gecombineerd kunnen deze twee openwereldgames iemand gemakkelijk bijna honderd uur bezig houden als hij de tijd neemt voor zijmissies en verkenningen. Hoewel de gameplay van Horizon relatief anders is dan Souls-likes omdat er een zwaardere focus ligt op afstandsaanvallen, kunnen Guerrilla’s games qua spektakel en schaal zich meten met veel titels.
Als Aloy verkennen spelers een post-apocalyptische versie van de aarde die is teruggekeerd naar een tribale structuur, terwijl ook het bestaan van mechanische wangedrochten in de vorm van machinedinosaurussen mogelijk is. Net als Dark Souls heeft Horizon uitgebreide kennis versterkt door middel van verhalen over het milieu; dat gezegd hebbende, de franchise is behoorlijk plotgedreven.
Star Ocean: de goddelijke kracht
Metascore: 69
PS Plus heeft nogal wat Star Ocean-games, en ze zijn overal op het gebied van kwaliteit. Till the End of Time is waarschijnlijk de beste keuze, maar de JRPG toont zijn leeftijd sinds de oorspronkelijke lancering in 2003. Toch is de PS4-iteratie een leuke tijd. First Departure R is ook een solide inzending, en The Last Hope combineert geweldige gevechten met een polariserend verhaal. Integriteit en ontrouw is ook een optie, voor het geval iemand zin heeft om een slecht Star Ocean-spel te spelen. Last but not least (of misschien wel het meest) is er The Divine Force, de meest recente nieuwe inzending in de franchise. In veel opzichten was deze release een poging om het schip stabiel te houden na een paar teleurstellende pogingen, resulterend in een gepolijste maar enigszins vergeetbare algehele ervaring. Dat gezegd hebbende, het is een van de betere toegangspunten tot de franchise voor nieuwkomers.
Het verkoopargument van de Divine Force zijn de realtime gevechten, wat altijd de bekroning van Star Ocean is geweest. Met meerdere speelbare personages en ontmoetingen met eindbazen die voor een echte uitdaging zorgen, is The Divine Force heel leuk om gewoon te spelen. Narratief gezien komt de game traag op gang, omdat hij pas na een paar uur opengaat. De daadwerkelijke personages zijn echter sympathiek, wat niet van elke Star Ocean-titel kan worden gezegd.
Schaduw van de kolos
Metascore: 91 (remake)
Bluepoint zou gewoon alle remakes moeten afhandelen. Shadow of the Colossus uit 2018 verandert wijselijk heel weinig aan het meesterwerk van Team Ico uit 2005, aangezien het een hele opgave is om bijna perfectie te verbeteren. Terwijl het verhaal, de personages, de toon en de structuur van het origineel behouden blijven, biedt de remake een grafische upgrade en verbeterde besturing.
Het grootste minpunt van Shadow of the Colossus was dat de PS2 moeite had om het goed te laten werken, een kritiek die niet op de remake kan worden geuit. Dat gezegd hebbende, voor degenen die liever bij de originele versie blijven: de Ico-collectie van de PS3 maakt deel uit van de Classic-bibliotheek van PS Plus Premium.
Gerelateerde artikelen:
‘Zoals verwacht’: STALKER 2-fans verenigen zich over de buggy-lanceringsproblemen van de game
20:47
Gids voor het vinden van artefacten in Stalker 2: Heart of Chornobyl
20:38
Dragon Age: The Veilguard – Ultieme gids om de functies ervan onder de knie te krijgen
20:33
Geef een reactie