Na een pauze van zes jaar heeft Studio Ponoc eindelijk hun nieuwste speelfilm uitgebracht, The Imaginary, die het wachten zeker waard was.
The Imaginary, een verbluffende en magische animefilm, volgt het verhaal van Amanda en haar denkbeeldige vriend Rudger. Het onderzoekt de thema’s onschuld, empathie en verbeelding te midden van de uitdagingen in het leven. De film is een bewerking van AF Harrolds roman en toont effectief de invloed van animatie.
Studio Ponoc-oprichter Yoshiaki Nishimura produceerde en leverde het script, terwijl Yoshiyuki Momose als regisseur fungeerde. Met ervaring als voormalig Studio Ghibli-producer brengt Yoshiaki een vleugje betovering en charme van Hayao Miyazaki en Isao Takahata naar het project.
Niet alleen in de schaduw van Studio Ghibli
The Imaginary is niet zomaar een tribute act, het omvat meer dan dat. Ondanks de verbluffende beelden zijn er ook diepgaande existentiële thema’s aanwezig. Yoshiaki deelde met ons het proces van het samenvoegen van deze concepten, en zelfs enkele onverwachte inspiratiebronnen.
De kwaliteit van het filmmaken van Studio Ponoc is een cruciaal aspect van wat The Imaginary zo boeiend maakt. Gedurende de Netflix-film worden kijkers getrakteerd op verbluffende decors, waaronder een betoverende lichtshow in een bibliotheek vol Imaginaries (de term die in het universum van de film wordt gebruikt voor imaginaire vrienden). Deze scène is bijzonder indrukwekkend en draagt bij aan de algehele meeslepende ervaring.
De verbeelding stroomt over van creativiteit
We komen een veelvoud aan individuen tegen, zowel groot als klein, die allemaal op een bepaald moment een hechte metgezel van iemand zijn geweest. Ze vermijden te verdwijnen door zich te verenigen en hun ongebreidelde verbeeldingskracht te benutten.
Yoshiaki verdiepte zich diep in deze mythologie, wat resulteerde in een eerste ontwerp dat twee keer zo lang was als wat uiteindelijk op het scherm werd getoond. Het achtergrondverhaal alleen al werd geschat op tien keer langer dan wat er te zien en te horen was van de Imaginaries, maar de film vereiste meer dan alleen een gedetailleerde geschiedenis.
De spreker legt uit dat hun hoofddoel niet lag op het creëren van een visueel logisch stuk. Ze wilden een gevoel van grillige onzin in de personages brengen, wat resulteerde in een speels en fantasierijk uiterlijk.
Een slechterik waar Stephen King dol op zou zijn
Mr Bunting is verre van grappig. Hij is een verontrustende duivel die Imaginaries verslindt. Hij neemt de vorm aan van een man van middelbare leeftijd en wordt altijd vergezeld door een kinderlijk denkbeeldig spook. Zijn aanwezigheid is verontrustend en alles aan hem doet je kronkelen, vooral als hij Rudger probeert te consumeren.
Hij deed me denken aan Pennywise the Clown, het angstaanjagende, gedaanteveranderende wezen dat zich tegoed doet aan kinderen in Stephen Kings It. De filmmakers hadden nog een andere, even verontrustende referentie in gedachten.
“Volgens Yoshiaki werd regisseur Yoshiyuki Momose beïnvloed door de illustraties in het boek en gebruikte hij ze als uitgangspunt voor zijn eigen ideeën. De karakteriseringen waren ook geïnspireerd door de rol van Javier Bardem in de film No Country for Old Men, met het gevoel constant achtervolgd te worden en geen ontsnappingsmogelijkheden te hebben. Dit was een bewuste keuze om een gevoel van griezeligheid in de film te creëren.”
Vergelijkbaar met het personage No Face in Spirited Away en de intense oorlog in Howl’s Moving Castle, leiden deze schurken uiteindelijk tot een positieve uitkomst. Ze herinneren ons aan onze kracht, intelligentie, creativiteit en capaciteit voor liefde en vriendelijkheid.
Empathie is een eigen artistieke zoektocht
Naarmate we ouder worden en geobsedeerd raken door de verantwoordelijkheden van het volwassen leven, verliezen deze dingen hun betekenis. Yoshiaki’s boodschap is om te laten zien dat het manoeuvreren door het leven net zo waardevol kan zijn als het aangaan van denkbeeldige gevechten of het creëren van vingerverfmeesterwerken.
“Hoewel verbeelding vaak wordt geassocieerd met grootse creaties, zoals die afgebeeld in The Imaginary, waar één persoon een hele wereld kan creëren, geloof ik niet dat het beperkt is tot deze vorm”, reflecteert hij.
“Ik geloof er heilig in dat empathie een vorm van verbeelding is. Het is het vermogen om de ervaringen van de persoon naast je echt te begrijpen. Het houdt ook in dat je empathie kunt hebben voor iemand in een vluchtelingenkamp in een ander land en de ontberingen van die kinderen kunt begrijpen.”
Het verlies van verbeeldingskracht in de wereld van vandaag is een groeiende zorg. Het is cruciaal voor ons om de kansen die we hebben om onze verbeeldingskracht te gebruiken te herkennen en waarderen. In feite kan dit vermogen zelfs nog belangrijker zijn dan het vermogen om te creëren.
The Imaginary is momenteel beschikbaar om te streamen op Netflix.
Geef een reactie