Invincible (de show en de superheld) krijgt misschien meer te verduren dan hij/zij gemakkelijk aankan. Zijn strijd om zijn relatie, opleiding, gezin en superheldenwerk in evenwicht te brengen weerspiegelt de strijd van de show om al die dingen weer te geven, samen met een half dozijn subplots. Het is een fascinerende manier om het publiek de uitdagingen van Mark thematisch te laten ervaren, maar het laat geen ruimte over voor de verhaalelementen om te ademen.
Ja, aflevering twee heeft de titel ‘In ongeveer zes uur verlies ik mijn maagdelijkheid aan een vis’. Het is de domste titel tot nu toe. De regisseur en schrijver keren terug van het eerste optreden. Sol Choi maakte haar debuut met de première van seizoen twee, terwijl Simon Racioppa zijn naam had op de tweede en zevende inzending van de serie. Ondanks hun terugkeer voelen de eerste en tweede afleveringen van het seizoen niet goed met elkaar verbonden.
Die absurde titel van de aflevering komt pas halverwege naar voren. “In About Six Hours I Lose My Virginity to a Fish” volgt Mark terwijl hij drie van Cecils opdrachten uitvoert, elk met een weelderige vechtscène. Tegelijkertijd heeft Atom Eve moeite om anderen te helpen, probeert Debbie weer aan het werk te gaan, krijgen de nieuwe Guardians te maken met gevechten en raakt Amber betrokken bij de lokale politiek. Het is veel om in 40 minuten te verwerken. Narratief gezien is de belangrijkste drijfveer nog steeds de relatie van Mark met zijn vader, zoals weerspiegeld in zijn interacties met verschillende supermensen. In één scène neemt hij het op tegen een oude vijand, maar in de andere twee ziet hij hem de rotzooi van Nolan opruimen. In één daarvan roept hij Omni-Man op om zijn vijand te intimideren tot onderwerping. In de andere brengt hij hem naar voren als een negatief voorbeeld van wie hij afwijkt. Het is een sterk centraal thema, vooral omdat Debbie en Cecil hem in tegengestelde richtingen trekken. De afzonderlijke superheldenactiescènes zijn erg leuk, maar de show zou baat kunnen hebben bij wat vertraging.
Van de niet-Mark-subplots voelt die van Atom Eve het meest inhoudelijk aan. Debbie’s gevecht tegen het gat dat Nolan in haar leven heeft achtergelaten, werkt, maar het is nog nergens heen gegaan. Samantha had zich afgewend van het deel van de baan dat Mark op zich nam. Ze wil niet tegen superschurken vechten of nog meer materiële schade veroorzaken. Ze heeft zich toegewijd aan het helpen van de onschuldige burgers die in verwarring zijn gebracht door de aanval van Omni-Man. Hoewel ze met haar krachten dingen kan repareren, gebruikt ze ze zonder na te denken, wat onbedoelde gevolgen veroorzaakt. Dit weerspiegelt haar gespannen relatie met haar ouders. Ze hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, opnieuw dankzij de superhelden, en Sams vader weigert haar hulp. Het is een cyclische discussie over de voordelen van macht en de potentiële risico’s die leiden tot iets boeiends.
De vreemdste verhaallijn, nog ongebruikelijker dan degene die de titel levert, is het verhaal van Rus Livingstone. Meer specifiek is het het verhaal van het wezen dat zich momenteel voordoet als Rus Livingstone. Rus was een van de astronauten die Invincible op Mars moest redden. De oorspronkelijke Rus werd gevangen genomen door de parasitaire Sequids, waardoor ze de kans kregen om de marsmannetjes te infecteren. Een Mars-vormveranderaar nam de vorm van Rus aan en keerde als astronaut terug naar de aarde. Hij heeft moeite om zich aan te passen aan een reeks gekke scènes. New Rus is hilarisch en exploiteert de aloude stijlfiguren van een buitenaardse indringer die de lokale tradities niet begrijpt, terwijl mensen zijn vreemde maniertjes grotendeels negeren. Het briljante plan van de Marsbewoner om zich erbij aan te sluiten? Kondig zichzelf aan als een superheld genaamd de Shapesmith en doe auditie voor de Guardians. Het is een lichte, komische en onderhoudende verhalende beat die laat zien hoe gevarieerd Invincible kan zijn. De andere Guardians of the Globe dingen vallen plat in deze aflevering, maar Rus heeft het naar zijn zin. Ben Schwartz geeft de stem van Rus in misschien wel de beste castingkeuze van de show tot nu toe.
Er staan acht afleveringen gepland voor seizoen 2 van Invincible. De eerste vier verschijnen wekelijks, terwijl de volgende vier volgend jaar verschijnen. Het tempo is ongebruikelijk geworden. De enige keer dat “In About Six Hours…” incheckt met de centrale antagonist van de serie is in een scène halverwege de aftiteling. Het is het meest intense moment van de aflevering, hoewel fans zullen moeten wachten om te zien wat het inhoudt. Het eerste seizoen had enige moeite om zijn verhaal te vertellen zonder vreemde starts en stops, maar de structuur was gebogen rond de walvis van een laatste onthulling. Er is iets aantrekkelijks aan Invincible dat terug brult met zoveel verhalend gewicht als het kan dragen na het lange wachten, maar het zou leuk zijn om enkele van deze ontroerende emotionele momenten te laten ademen. De hoogtepunten werken alleen als je de tijd hebt om ze te waarderen.
Invincible bevat nog steeds een aantal van de beste geanimeerde actie die er is, met enkele werkelijk ontroerende emotionele momenten. Het bijt meer af dan het kan kauwen, maar de kwaliteit heeft niet geleden onder de kwantiteit. De volgende paar afleveringen moeten de tijd nemen om van het verhaal te genieten, zodat het niet te vol wordt om van te genieten. Te veel van het goede is niet het ergste probleem, maar het is nog steeds een probleem. Invincible (de held en de show) moet zijn/haar prioriteiten vaststellen en sterk terugkomen in toekomstige uitstapjes.
Gerelateerde artikelen:
Chloe Filmfinale Uitgelegd: Een Gedetailleerde Kijk naar het Einde van Chloe
17:45
Superman & Lois geannuleerd na seizoen 4: Tyler Hoechlin praat over mogelijke spin-offs
20:24
Desmond Harts weerstand tegen de stem in Dune: Prophecy Episode 2 uitgelegd – Eindinzichten
6:29
Geef een reactie