Net als het eerste seizoen wordt het tweede optreden van Invincible op een zijspoor gezet door de middelste afleveringen vóór de finale die de show opnieuw definieert. Seizoen twee is in tweeën gesplitst om ten minste twee dynamische eindonthullingen te bieden. De show keert na deze aflevering terug naar de winterslaap tot volgend jaar, dus het moest op een hoge toon eindigen. Gelukkig heeft “It’s Been A While” alles wat fans van deze serie willen in schoppen.
Jason Zurek, een nieuwkomer in de serie, regisseerde de middenseizoensfinale. Zurek is vooral bekend van zijn werk aan Disney’s DuckTales reboot en Star Trek: Lower Decks. Schrijver Helen Leigh leende haar naam aan de Atom Eve-special en aan alle acht afleveringen van Netflix’s crimineel onderschatte Archive 81. Ze is sinds het eerste seizoen ook producer van de serie.
“It’s Been A While” moet het geweldige einde van “This Missive, This Machination!” afbetalen en de serie verlaten in een fascinerende plek binnen één aflevering. De finale halverwege het seizoen doet dat en nog veel meer met de beste inzending sinds ‘Where I Real Come From’. Mark verlaat de aarde op verzoek van een buitenaards wezen dat zijn hulp nodig heeft. Wanneer hij aankomt, ontdekt hij zijn vader, Nolan, de geliefde heerser van het insectoïde Thraxan-volk. Een korte, intens humeurige flashback laat fans eindelijk de reis van Nolan zien van de aarde naar zijn nieuwe thuis. Hij is hier een held, een keizer met een vrouw en een zoontje, maar zijn aanwezigheid nodigt uit tot uitdaging. Mark wijst hem aanvankelijk af, maar wanneer Viltrumite-handhavers arriveren om zijn genetisch inferieure halfbroer te vernietigen, wordt hij gedwongen zijn gerechtvaardigde wantrouwen opzij te zetten en te vechten om onschuldige levens te redden. Het is een brute emotionele piek voor het seizoen, gecombineerd met de beste actiescène. Dit is waar fans op zaten te wachten, en Invincible levert zonder voorbehoud. Het is uitstekend en het eindigt met een psychologische kick tegen de tanden die de kijkers de komende maanden op het puntje van hun stoel zal laten zitten.
Terwijl Mark samen met zijn vader worstelt, Debbie draagt het onmogelijke emotionele gewicht dat hij achterliet. Haar subplot is het genuanceerde, ongecompliceerde, contemplatieve antwoord op ‘Waar ik echt vandaan kom’. Terwijl Mark zich op zijn werk en relatie stort, probeert Debbie te leven met het enorme gat dat Omni-Man door haar voorheen perfecte leven scheurde. Mark is het grootste deel van dit seizoen doodsbang dat hij zijn vader zal worden. Debbie aarzelt tussen haat jegens de man van wie ze vroeger hield, terechte verontwaardiging over haar behandeling, ongeloof na jaren van bedrog, en de bittere interne vragen die ze moet stellen nadat ze de waarheid heeft leren kennen. Nu vindt ze eindelijk een manier om verder te gaan. Ze keert terug naar haar leven met de hulp van een van Nolans oude vrienden, die een fractie van haar verraad voelt. Debbie koos een minder dan ideaal moment om kracht te vinden, maar het einde van dit deel van haar reis is inspirerend.
Invincible besteedt niet te veel tijd aan het onderzoeken van de gruwel van de omstandigheden, maar het feit dat het grootste deel van de show gaat over een zoon en vrouw die worstelen met de plotselinge hielbeweging van een schijnbaar perfecte man slaat in als een vrachtwagen soms. “Wat doen we als de mensen van wie we houden/aanbidden ons pijn doen?” is geen ongewoon thematisch idee, maar Invincible is veruit het beste onderzoek in het genre. Over mensen gesproken die nog steeds de littekens van Omni-Man dragen: het subplot van Donald Ferguson bereikt eindelijk zijn punt. Fans zagen Don sterven bij een zinloze zelfmoordaanslag die Nolan nauwelijks vertraagde in zijn zoektocht naar Mark. De eerste paar afleveringen was hij zich niet bewust van zijn recente overlijden, maar Debbie wekte ten onrechte vermoedens. En ja hoor, Don bekeek de beelden en ontdekte de waarheid. Don cirkelt al een tijdje rond deze onthulling, maar de uiteindelijke weergave ervan gaat gepaard met een beetje body horror dat de opwinding voor toekomstige uitstapjes verder vergroot.
Invincible is opgebouwd rond één verhaallijn. Helden vechten tegen schurken, mensen hebben te maken met het traditionele dubbelleven en bijpersonages worstelen met problemen, banaal en buitengewoon. Maar de hoofdlijn, het meest memorabele moment in de show, is nog steeds “Denk Mark, denk na!” Omni-Man is de structuur onder elk facet van Onoverwinnelijk. De serie heeft fantastisch werk geleverd door Mark in de schijnwerpers te zetten en zijn persoonlijke inzet het verhaal te laten motiveren, maar iedereen wachtte nog steeds met ingehouden adem om zijn vader weer te zien verschijnen. In ‘It’s Been A While’ erkent Invincible zijn meest opmerkelijke verhaallijn, brengt het naar de voorgrond, versnelt het tot halsbrekende snelheden, betaalt het uit met een fantastische actiescène en verlaat de show om een nieuwe puinhoop op te pikken. Hoewel het niet zo individueel overtuigend is als ‘Where I Real Come From’, is het het perfecte vervolg.
De volgende paar afleveringen van Invincible kunnen niet snel genoeg komen. ‘It’s Been A While’ is de beste aflevering van het tweede seizoen tot nu toe en een van de beste superheldenuitjes in jaren. Gelukkig hoeven fans niet een aantal jaren te wachten om te zien waar Invincible naartoe gaat.
Gerelateerde artikelen:
Doctor Who: 6 ergste dingen die de metgezellen van de dokter ooit hebben gedaan
19:31
Nintendo zou om één reden een gedeeld filmisch universum moeten creëren
18:04
Lord Of The Rings: Gandalfs 13 beste citaten uit de films
17:49
Geef een reactie