Met de creatie van Baby Reindeer heeft Netflix een verontrustend, realistisch stalkingverhaal omgezet in een serie van zeven afleveringen, vergelijkbaar met het succes van de show Fleabag. Er bestaat echter bezorgdheid over de mogelijkheid dat het streamingplatform te ver gaat in de weergave van de gebeurtenissen.
De gelimiteerde serie van Richard Gadd, Baby Reindeer, heeft plotseling zijn debuut gemaakt op Netflix en klom snel in de hitlijsten om een top 10-show te worden en trending op sociale media. Het verhaal is sterk geïnspireerd door Gadds eigen leven en is aangepast van een eenmansspel tot een tv-serie. Het volgt Donny (gespeeld door Gadd), een worstelende komiek, die betrokken raakt bij Martha (Jessica Gunning) terwijl ze in een plaatselijke pub werkt. Baby Rendier is een waarschuwend verhaal over stalking en doorbreekt het stereotype van de femme fatale.
Ondanks het snelle tempo van zeven afleveringen, is elk ervan een ongelooflijk moeilijke ervaring om te doorstaan. Gadd confronteert en onderzoekt moedig zijn eigen kwetsbaarheden, waarbij hij op een rauwe en diepgewortelde manier diep in de lagen van zijn persoonlijke trauma duikt. Terwijl de eerste drie afleveringen zich concentreren op de gevolgen van Martha’s stalking, duikt aflevering 4 in Donny’s verleden en onthult de oorsprong van zijn specifieke gedragspatronen. Deze aflevering wordt al geprezen als een van de meest huiveringwekkende momenten op televisie dit jaar.
Ondanks dat Baby Reindeer slechts een van de vele Netflix-shows is die inspiratie put uit tragedies uit het echte leven, zal het niet de laatste zijn. De rauwe en onthullende aard van Gadds werk kan er echter toe leiden dat het streamingplatform misleidende conclusies trekt uit zijn kwetsbaarheid. Uit reacties van fans blijkt consequent dat de beslissingen van Netflix niet altijd aansluiten bij de wensen van het publiek, en deze trend kan zich voortzetten. De kijker wordt geadviseerd om naar eigen goeddunken te kijken, aangezien deze inhoud voor sommigen verontrustend kan zijn.
Netflix brengt ‘Fleabag’-energie naar ‘Baby Rendier’
Ondanks de eerste optredens is Baby Reindeer qua inhoud in de voetsporen getreden van Netflix’s ‘Fleabag’. Beide shows begonnen als eenmanstoneelstukken op het Edinburgh Fringe Festival, waarin persoonlijke trauma’s werden verdiept en anekdotische verwijzingen werden verwerkt. Het duurde jaren voordat zowel Gadd als Phoebe Waller-Bridge verfilmingen ontwikkelden, die uiteindelijk veel lof kregen van zowel critici als kijkers.
Elke auteur dompelt zijn lezers onder in een verscheidenheid aan onderwerpen die doorgaans door de samenleving worden vermeden, waarbij hij moeilijke persoonlijke ervaringen onderzoekt die door verwoestende uitdagingen in het leven navigeren. Deze aanpak was ongelooflijk succesvol voor Fleabag en lijkt te worden herhaald in Baby Rendier. Het verschil zit hem echter in het feit dat Waller-Bridge haar verhaal eerst voor een kleiner BBC-publiek creëerde, terwijl Gadd nu concurreert met een financieel gemotiveerde internationale streamingdienst.
Hoewel zowel Netflix als Baby Rendier de eer moeten krijgen, weet de serie met succes een delicaat evenwicht te vinden door moeilijke onderwerpen te verrijken met momenten van onmiskenbare humor. In aflevering 4 bereikt de show een ongekend niveau terwijl het door rauwe en realistische flashbacks in Donny’s verleden van verkrachting en aanranding duikt. Gadd verkent onbevreesd deze gevoelige onderwerpen, wat resulteert in een ontnuchterende en impactvolle kijkervaring. Er bestaat echter bezorgdheid dat als Netflix deze aanpak blijft nastreven, dit negatieve gevolgen kan hebben.
Balans vinden in het omgaan met trauma
Ondanks het succes mag Baby Reindeer niet alleen worden geprezen vanwege zijn vermogen om kijkers voor het leven te boeien. Het mag niet worden gebruikt als standaard voor het uitbuiten van trauma om er een binge-waardige show van te maken. De maker, Richard Gadd, heeft ervoor gekozen om niet veel details vrij te geven over zijn eigen persoonlijke ervaringen met stalking, en dat mag ook niet van hem worden verwacht. Hetzelfde geldt voor het maken van kunst; het is niet nodig om je diepste zelf bloot te leggen om een meeslepende en populaire serie op een wereldwijd streamingplatform te produceren.
Tijdens een interview met Netflix in een fragment achter de schermen uitte Gadd zijn bedenkingen bij het feit dat het publiek zich bewust was van zijn worstelingen toen hij werd benaderd om de serie te maken. Het is begrijpelijk waarom hij zich zo voelt, omdat dit zijn veiligheid en welzijn mogelijk in gevaar zou kunnen brengen. Door zich kwetsbaar op te stellen en zijn verhaal te delen, stelt Gadd zich bovendien open voor interpretatie en kritiek van mensen met toegang tot sociale media. Dit is een moedige beslissing, en hoewel het van cruciaal belang is om een authentieke vertegenwoordiging te hebben, zou het naïef zijn om de mogelijke gevolgen te negeren.
Bovendien kan het een verrassing zijn dat Netflix ermee instemde een strikt beperkte serie te produceren. In de hedendaagse industrie moet alle inhoud het potentieel hebben voor vernieuwing, en er wordt meestal gezinspeeld op een tweede seizoen, ook al komt dat uiteindelijk niet tot bloei. Gezien het onderwerp kan Baby Rendier vanuit zakelijk oogpunt gezien worden als een wegwerptragedie.
De potentiële fout van Netflix zou zijn dat ze voor hun toekomstige inhoud de mentaliteit overnemen van “als het voor Baby Rendier werkte, zal het voor alles werken”. Deze benadering zou de verwachting kunnen wekken dat al het entertainment zowel kijkers als makers moet bedienen, wat schadelijke gevolgen zou kunnen hebben als de diversiteit van fictieve verhalen wordt geëlimineerd.
Ontdek een overvloed aan true crime-shows en documentaires die beschikbaar zijn om te streamen, naast een selectie fantastische films die je deze maand op Netflix kunt bekijken. En als dat nog niet bevredigend genoeg is, blijf dan op de hoogte van de komende K-drama-releases op het platform.
Geef een reactie