Lies Of P: Alle eindes, uitgelegd

Dus je hebt het verhaal van Lies of P uitgespeeld en alle eindes begrepen . Je hebt waarschijnlijk een paar vragen over wat je zojuist hebt gezien, en wij hebben antwoorden.

Lies of P heeft drie eindes : Real Boy, Free From the Puppet’s Strings en Rise of P. Real Boy vereist alleen dat je aan het einde van het spel je hart aan Gepetto overgeeft. Als je weigert je hart aan Gepetto te geven, is het mogelijk dat je de resterende twee eindes krijgt. Maar wat verandert er met deze eindes? En wat betekenen ze voor het verhaal? En wat is er in hemelsnaam aan de hand in die postcreditscène?

Echte jongens-einde

In dit einde stemt P ermee in zijn hart aan Gepetto te geven. Gepetto bedankt hem en geeft P een knuffel, net voordat hij P’s hart eruit rukt. Hij loopt naar een koffer waar de Naamloze Puppet ligt en plaatst het hart erin. Er steekt een hand uit de koffer en Carlo is herboren.

De volgende scène toont Carlo die uit Hotel Krat tevoorschijn komt met bloed over hem heen gesmeerd en de lichamen van de hotelbewoners die achter hem liggen. Carlo lacht naar zijn vader, en Gepetto glimlacht terug terwijl hij Carlo bedankt voor zijn terugkeer. Het scherm wordt zwart en Sophia vraagt: “Is dit echt de toekomst die je wilde?”

In een brief na dit einde vertelt Gepetto Carlo dat hij vertrekt om Krat voor Carlo te verbeteren, en vervangt hij iedereen in het hotel door poppenversies van zichzelf. Deze poppen zijn, samen met Gepetto’s acties in Krat, bedoeld om de wereld voor Carlo een betere en veiligere plek te maken.

Dit is het enige einde waarin je niet tegen de Nameless Puppet hoeft te vechten .

Waarom deed Carlo dit?

Er wordt gesuggereerd dat Gepetto enige controle heeft over deze versie van Carlo. In een flashback geeft Carlo toe dat hij het beu was om door Gepetto genegeerd te worden, en dat het hem niets kon schelen als Gepetto ‘de emmer deed overlopen’. Maar zodra hij weer tot leven is gewekt, heeft Carlo niets anders gedaan dan loyaal Gepetto’s bevelen opvolgen, inclusief de moord op alle de mensen die P tot nu toe hebben gesteund. In veel opzichten is Carlo fysiek misschien een echte jongen, maar voor alle andere doeleinden is hij meer een marionet dan P.

Carlo bevindt zich nu in een wereld waar alles door Gepetto voor hem is ingesteld en gemaakt. De mensen en poppen waarmee hij omgaat, worden allemaal tot op zekere hoogte gecontroleerd door Gepetto, en daarbij verliest Carlo zijn eigen keuzevrijheid. Hij heeft geen andere mensen om rekening mee te houden of om mee om te gaan, alleen maar poppen die altijd zullen doen wat hij zegt. Zijn persoonlijke veiligheid is ook in de handen van Gepetto, aangezien Gepetto ook van de versteningsziekte af is .

Vrij van het einde van de snaren van de pop

Als P weigert zijn hart over te dragen, zal Gepetto de naamloze pop besturen en tegen P vechten. De naamloze pop zal echter de overhand krijgen en een dodelijke slag op het hart van P richten. Gepetto plaatst zichzelf tussen de pop en P en krijgt de dodelijke klap omdat hij het hart van P intact wil hebben. P neemt de tijd om de Naamloze pop af te maken voordat hij Gepetto’s lichaam vasthoudt.

Gepetto besteedt zijn laatste woorden aan het vervloeken van P omdat hij een nutteloze marionet is. P kijkt naar zijn overleden vader en het tafereel wordt zwart.

De betekenis achter het einde

Ondanks het abrupte einde heeft dit einde nog steeds veel betekenis. De speler kan dit einde alleen bereiken als de menselijkheid van P niet hoog genoeg is, wat betekent dat hij niet genoeg heeft gelogen om het mens-zijn te omarmen. Gedurende het spel krijgt P de kans om te liegen in het belang van anderen of om mensen hun gevoelens te besparen. Empathie en keuzevrijheid worden benadrukt als sleutelonderdelen van de mensheid, terwijl pure gehoorzaamheid, ongeacht de gevoelens van anderen, een eigenschap is die alleen poppen zouden hebben.

In dit einde komt P’s ongehoorzaamheid aan Gepetto veel te laat. Hoewel hij niet langer naar de pijpen van Gepetto danst, weet hij ook niet goed wat hij met zijn vrijheid moet doen.

Opkomst van P-einde

Om de Rise of P te beëindigen, moet de speler Sophia vrede schenken, haar Ergo nemen en P’s haar wit maken. Daarna begint dit einde op dezelfde manier als Free From The Puppet’s Strings, in die zin dat de speler eerst moet weigeren het hart van P over te dragen en vervolgens de Nameless Puppet moet verslaan. Gepetto zal zichzelf nog steeds voor de dodelijke slag van de Naamloze Puppet werpen, waardoor je de tijd hebt om de pop af te maken. De verschillen beginnen echter wanneer P het stervende lichaam van Gepetto wiegt.

P laat een traantje vallen om zijn gevallen vaderfiguur. Gepetto, die deze bijzondere traan ziet, realiseert zich dat P een echt mens is geworden en een herrezen Carlo. Zijn uitdrukking wordt zachter en in zijn laatste adem fluistert Gepetto: ‘Het spijt me, zoon.’

Anders dan in het einde van Free From The Puppet Strings, treurt P om zijn vader en benadrukt hij zijn hervonden menselijkheid. Al snel dwaalt hij naar een balkon waar een lege pop rustig in de ruïne zit. Hij haalt Sophia’s Ergo tevoorschijn en plaatst deze in de nieuwe pop, waarna hij bewusteloos valt. Een pas nieuw leven ingeblazen Sophia begroet P en houdt hem vast in een spiegelbeeld van het Madonna della Pietà-beeld, en het scherm vervaagt naar zwart. Wanneer de speler terugkeert naar Hotel Krat, zal Sophia een brief voor P hebben waarin hij hem bedankt voor het weer tot leven wekken van haar en hem vertelt dat ze in de toren zal blijven totdat er meer wordt ontdekt over deze nieuwe vorm van menselijkheid, gecreëerd uit een pop.

Wat is er net gebeurd in dit einde?

In tegenstelling tot de andere twee eindes waarin Carlo wordt opgewekt als een mens, maar nog steeds de marionet van Gepetto is (Real Boy), en een waarin Carlo’s lichaam sterft en P wordt achtergelaten als een marionet zonder snaren (Free From The Puppet’s Strings), in Rise of P, P wordt ondanks zijn poppenlichaam een ​​mens. De speler bereikt dit door P het Grote Verbond te laten trotseren en te laten zien dat, ook al is hij er niet aan gebonden zoals andere poppen, P’s vermogen om ervoor te kiezen het Verbond niet te volgen, hem menselijker maakt. Liegen is de meest eenvoudige manier om dit aan te tonen, waarbij elke leugen die door P wordt verteld hem steeds menselijker maakt.

Sophia is aangesloten op een machine die haar heeft gemarteld, verminkt, haar krachten heeft misbruikt en haar met ondragelijke pijn heeft achtergelaten. Haar hier genade schenken is een unieke menselijke eigenschap, omdat P zich inleeft in die pijn en wenst dat er voor haar een einde aan komt, iets wat een marionet die het Verbond volgt niet zou kunnen doen omdat het zou gelden als schade voor haar. Haar Ergo hierheen brengen en lang wit haar krijgen, toont ook de laatste stap voor P om mens te worden, aangezien poppenhaar niet groeit en ook niet wit wordt.

Na het laatste gevecht heeft het geven van Sophia’s Ergo een nieuw lichaam en haar een tweede kans op leven een religieuze ondertoon die de menselijkheid van zowel Sophia als P helpt onderstrepen, wat blijkt uit het eerbetoon aan de pose van Madonna della Pietà. P’s ‘offer’ van Ergo en de daaruit voortvloeiende ineenstorting vertegenwoordigen een symbolische ‘dood’ om te boeten voor de zonden van Simon, die Sophia mishandelde, en Gepetto, die de Puppet Frenzy startte en talloze mensen deed vermoorden. Nu zijn zowel P als Sophia vrij om hun leven te leiden als pas herboren mensen, en het concept van opoffering en het rechtzetten van de fouten uit het verleden is ook een unieke menselijke eigenschap.

Samenvatting van het filmpje na de credits

In een nieuwe scène zit Giongio in de trein en bespreekt hij het ‘Krat-experiment’ met iemand aan de telefoon. Hij vermeldt dat zijn naam eigenlijk Paracelsus is en dat er een nieuwe ‘broer’ is. Er wordt gesuggereerd dat hij bedoelt dat er een nieuw onsterfelijk wezen rondloopt. Daarna vermeldt de persoon met wie hij praat hoe ze de arm van God terug moeten krijgen en dat Paracelsus een andere sleutel zal achtervolgen, genaamd Dorothy.

De scène verandert in een meisje dat met felrode pantoffels over de daken van Krat loopt, wat erop duidt dat dit Dorothy is en dat het verhaal uit The Wizard of Oz een toekomstige rol zal spelen in het verhaal van Lies of P.

Wat hebben Dorothy en Paracelsus te maken met leugens van P?

Wat in dit gedeelte volgt, is theorie en speculatie, gebaseerd op contextuele aanwijzingen uit het gesprek van Paracelsus en het naamgevingsschema van de personages zelf.

In de geschiedenis was Paracelsus een beroemde alchemist en arts. In de literatuur worden alchemisten vaak geassocieerd met de zoektocht naar onsterfelijkheid, en het lijkt erop dat Paracelsus en degene met wie hij communiceert geen uitzondering vormen. Op basis van de implicaties van hun dialoog zou het kunnen zijn dat ‘broeders’ eenvoudigweg de naam zijn die door deze organisatie wordt gebruikt om te verwijzen naar mede-onsterfelijke mensen.

Ze vermelden later hoe ze “zijn arm terug moeten krijgen”, wat hoogstwaarschijnlijk een verwijzing is naar het Godsarm-artefact dat door Manus werd gebruikt en momenteel in het bezit van P is. In de beschrijving wordt opgemerkt dat de alchemisten geloofden dat het toebehoorde aan ‘een god die aan flarden werd gescheurd terwijl hij probeerde onsterfelijk leven te geven aan de mensen van wie hij zo hield, en dat ze hem weer tot leven wilden wekken.’ Paracelsus vermeldt vervolgens dat hij een andere ‘sleutel’ voor hun organisatie had verworven, genaamd Dorothy en haar rode pantoffels.

Omdat het doel van de alchemisten is om hun god weer tot één wezen samen te voegen, vertoont het enkele overeenkomsten met het alchemistische concept van de Rebis, of de goddelijke hermafrodiet. De Rebis is het resultaat van het ‘grote werk’ (of magnum opus) en wordt gecreëerd door tegengestelde kwaliteiten zoals mannelijk en vrouwelijk, verrotting en zuivering, en geest en materie, te combineren tot één enkel wezen. In Lies of P worden deze thema’s onderzocht tijdens de reis van Sophia en P, waarbij ze respectievelijk de versteningsziekte overwinnen en poppen die hun ego ontwaken om nieuwe mensen te worden.

Bovendien staan ​​in klassieke alchemistische termen het mannetje en het vrouwtje in deze vergelijking bekend als de ‘Rode Koning en de Witte Koningin’. Wat interessant is, is hoe P een belangrijk plotpunt heeft over het geven van grijswit haar, en hij begint het spel. met een eenvoudig wit overhemd. Ter vergelijking: Dorothy staat bekend om haar rode schoenen. Deze aanwijzingen suggereren dat wanneer Paracelsus naar Dorothy verwijst als een ‘sleutel’, hij naar haar zou kunnen verwijzen als een sleutel om de alchemisten te helpen hun god weer tot leven te wekken.

Daarmee zullen fans van Lies of P moeten wachten tot de DLC of een vervolggame om erachter te komen wat Paracelsus precies bedoelde in dit slotgesprek en hoe Dorothy daar precies een rol in zal spelen. Hoewel dit laatste gesprek en de gebruikte naamgevingsconventies enkele aanwijzingen en voorspellingen kunnen opleveren voor wat er in de toekomst zal gebeuren, hebben Neowiz-games en Round 8 Studios een solide basis gelegd voor toekomstige afleveringen in dit universum.