Netflix wordt algemeen erkend als het grootste entertainmentbedrijf ter wereld. Na de schandalige opmerkingen van de CEO over Barbenheimer is het echter duidelijk dat hij geen inzicht heeft in de redenen achter de bioscoopbezoeken van mensen.
The Mousetrap, geschreven door Agatha Christie, debuteerde op het podium op 6 oktober 1952. Het publiek was gefascineerd door het mysterie dat zich voor hen ontvouwde, en zij waren de eersten van velen die een speciale instructie kregen: bederf het einde niet voor anderen.
De opkomst van internet heeft individuen de mogelijkheid gegeven om ervaringen voor anderen te verpesten. In 2010 moest Wikipedia zichzelf verdedigen vanwege zijn primaire functie: het bieden van een uitgebreid verslag van de achtergrond en het plot van het stuk, waaronder het onthullen van de identiteit van de moordenaar.
Ondanks dat het een zeldzame uitzondering op de regel is, is het nog steeds een vergeeflijke uitzondering die zelfs na 70 jaar nog steeds buitengewone gehoorzaamheid inspireert. Dit komt omdat theaterbezoek, net als het kijken naar een film in een overvolle bioscoop, een gemeenschappelijk engagement vereist dat streamingdiensten niet kunnen evenaren in termen van culturele impact en duurzaamheid.
De CEO van Netflix begrijpt niet waarom mensen naar de film gaan
In een interview met The New York Times is Ted Sarandos, de baas van Netflix, het daar niet mee eens. Hij stelde dat Barbenheimer (de hit van vorig jaar met twee films, Oppenheimer en Barbie) op Netflix hetzelfde succesniveau zou hebben behaald als in de bioscoop.
“Beide films zouden volgens hem geschikt zijn voor Netflix en net als in de bioscoop een groot publiek hebben getrokken. Daarom is hij van mening dat het succes van een film niet afhankelijk is van het genre of de film het goed doet op het streamingplatform.”
Er zijn geen aanwijzingen dat de kwaliteit van de film voor iedereen wordt beïnvloed door de grootte van het scherm. Mijn 28-jarige zoon, die als redacteur werkt, keek bijvoorbeeld naar Lawrence of Arabia op zijn telefoon en genoot er nog steeds van.
Ondanks de indrukwekkende staat van dienst van Netflix met het winnen van 23 Academy Awards, waaronder acht Oscars voor Oppenheimer en Barbie met een brutobedrag van bijna $2,4 miljard, heeft de streaminggigant de felbegeerde hoofdprijs voor Beste Film, die werd toegekend aan de film van Christopher Nolan, nog niet binnengehaald.
Het perspectief van Sarandos slaagt er echter niet in de ware betekenis van Barbenheimer (en de filmindustrie als geheel) bij het vormgeven van de populaire cultuur te vatten. Zoals Jed Bartlet zou zeggen: hij zou zijn fout moeten omarmen en eraan moeten wennen, aangezien Netflix het ideale voorbeeld heeft om te laten zien hoe onbereikbaar hij is: Atlas, de recente blockbuster van Jennifer Lopez die terecht is afgedaan als een vergeetbare film.
Is er, ondanks dat het wereldwijd de beste film van Netflix is, werkelijk een overweldigende buzz rond Atlas? Bespreken mensen er gretig over op straat? Heb je dierbaren verzameld voor een kijkfeest? Probeer mij niet eens te misleiden.
Het is waarschijnlijk dat miljoenen mensen het hebben gezien, opzettelijk of terwijl ze zich terloops ontspanden, maar het aantal kijkers weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de culturele geest van die tijd. Het is belangrijk om te beseffen dat Netflix uw kijkopties beheert, waarbij zowel de eigen hoogwaardige originele inhoud als dure gelicentieerde programma’s van netwerken als HBO worden gepromoot. Als je de bibliotheek van het platform door de lens van Rody Piper’s zonnebril zou kunnen bekijken, zou je de constante boodschap ‘GEHOORZAMEN’ zien.
Twee opvallende voorbeelden van razend populaire tv-shows zijn Stranger Things en Squid Game. De eerste, de eerste doorbraakhit van Netflix, veroverde het publiek voordat het platform werd overspoeld met inhoud. Ondertussen onderscheidt dit laatste zich als een uniek en boeiend fenomeen, dat miljarden uren heeft vergaard met zijn duistere en verleidelijke uitgangspunt.
Ik kan je echter wel een lijst geven met enkele van de populairste films van Netflix: The Mother (136,4 miljoen keer bekeken), We Can Be Heroes (137,7 miljoen keer bekeken), The Grey Man (139,9 miljoen keer bekeken) en Red Notice (230,9 miljoen keer bekeken). keer bekeken). Heb je er een bekeken? Zo ja, heb je er sindsdien veel over nagedacht, of heb je gewoon op play gedrukt uit milde nieuwsgierigheid of om de vervelende taak van het scrollen door eindeloze opties te vermijden?
Een dwaze, halfslachtige beslissing nemen om iets te kijken is niet te vergelijken met het daadwerkelijk kopen van kaartjes in de bioscoop in de buurt. Er is een duidelijk verschil tussen simpelweg kiezen om iets te kijken en het actief plannen van een uitje, waarbij je jezelf volledig kunt onderdompelen in het gedeelde gelach, de schrik en de schokken met anderen. Omgekeerd, als je toevallig een film in de bioscoop bekijkt die je niet leuk vindt, is de teleurstelling veel intenser. Uiteindelijk kun je door een film in de bioscoop te ervaren, deelnemen aan een realistisch, persoonlijk evenement.
Barbenheimer werd een fenomeen om soortgelijke redenen als andere populaire evenementen, zoals Star Wars: The Phantom Menace middernachtvertoningen waarbij zowel volwassenen als kinderen gekleed waren in kostuum, Avengers: Endgame die records brak als een van de meest opbrengende films aller tijden tijdens de opening weekend, en James Camerons Avatar maakt een culturele impact met zijn aankomende film, The Way of Water.
Ondanks dat ze niet veel overeenkomsten vertonen, blijft de onderliggende reden voor hun succes onveranderd: bioscopen creëren gedenkwaardige ervaringen, terwijl streaming simpelweg de tijd vult.
Geef een reactie