De Animal Crossing-film van Nintendo is de reden dat ze hun eigen films moeten maken

Hoogtepunten

De filosofie van Nintendo om innovatieve, gedifferentieerde producten te creëren is succesvol geweest in de videogamebranche, maar hun uitstapje naar het maken van films kan een drukkere en riskantere markt zijn.
De Animal Crossing-film was, hoewel onconventioneel, zeer succesvol in Japan, maar Nintendo aarzelde om hem op andere markten uit te brengen, mogelijk vanwege twijfels over het aantrekken van westerse kijkers.
Nintendo zou moeten overwegen om hun eigen speelfilms te produceren om de unieke Nintendo-charme te vangen en een consistente ervaring in alle media te creëren, in plaats van uitsluitend te vertrouwen op door partners geproduceerde films die hun merk mogelijk niet nauwkeurig vertegenwoordigen.

Nintendo is een excentriek entertainmentbedrijf dat er trots op is unieke ervaringen te creëren op basis van zijn intellectuele eigendom. Hun doel om financieel winstgevende goederen en diensten te produceren en tegelijkertijd leiding te geven met innovatieve creativiteit kan soms lastig blijken te zijn, wat blijkt uit de worstelingen van de Wii U. Als het op het maken van films aankomt, wordt Nintendo echter opnieuw geconfronteerd met twee keuzes: de rode oceaan of blauwe oceaan.

Een rode-oceaanstrategie houdt in dat er wordt geproduceerd in een overvolle markt die verzadigd is met producten die bijna op elkaar lijken. Een blauwe oceaanstrategie brengt nieuwe wateren in kaart met innovatieve, gedifferentieerde producten. Deze laatste strategie kan voor sommige bedrijven te riskant zijn, vooral voor fiscaal conservatieve bedrijven zoals Nintendo. Dat gezegd hebbende, is de blauwe oceaanbenadering al meer dan twintig jaar de filosofie van Nintendo in de videogamebranche. Maar hun huidige intrede in andere visuele media, namelijk filmmaken, lijkt meer een rode-oceaanstrategie te zijn die de waarde van hun intellectuele eigendom zou kunnen verminderen als ze niet voorzichtiger zijn met de manier waarop hun intellectuele eigendom door anderen wordt ontwikkeld. Het verschil tussen Animal Crossing: The Movie en The Super Mario Bros. Movie zou voor Nintendo een indicatie moeten zijn van hoe waardevol het is om hun films in eigen beheer te produceren.

Waarom de Animal Crossing-film niet conventioneel hoeft te zijn

Animal Crossing: The Movie is een weinig bekende Nintendo-film die nooit in Noord-Amerika is uitgebracht. Net als de game is de film in wezen een slice-of-life-verhaal dat grotendeels dezelfde charme en avontuur van de videogame weergeeft. Het volgt een nieuwe bewoner, Ai, die een leven wil opbouwen en haar dromen wil ontdekken in een nieuwe stad. Het is een van de meest opbrengende bioscoopfilms uit 2006, die alleen in Japan te zien is. Dit roept de vraag op waarom Nintendo terughoudend was om de film te distribueren en te lokaliseren om de franchise op zijn minst verder te promoten.

De beperkte bioscooprelease van de film, die een jaar na de populaire videogame Animal Crossing: Wild World werd geproduceerd, is waarschijnlijk te danken aan het onconventionele plot. Slice-of-life-verhalen vormen een nichegenre in manga- en anime-series. In films is het zelfs nog zeldzamer. De merkkracht van Animal Crossing was sterk en groeide, maar Nintendo had misschien niet zoveel vertrouwen in het vermogen van het merk om voldoende westerse kijkers aan te trekken om verdere distributie te rechtvaardigen, vooral als ze de film zouden nasynchroniseren. Gezien het succes van de animatiefilm in Japan zou Nintendo echter een beter inzicht moeten krijgen in hun vermogen om hun eigen speelfilms te produceren. Het onconventionele, plotloze verhaal van Animal Crossing: The Movie doet niets af aan de grillige en emotionele verhalen die een plezierige ervaring creëren die doet denken aan de games.

Nintendo zou zijn eigen films moeten maken

Mario op een Bullet Bill in de Super Mario Bros.-film

Hoewel ze financieel succes hebben geboekt met de Rode Oceaan-strategie door samen te werken met Illumination om The Super Mario Bros. Movie te produceren, de best scorende film gebaseerd op een videogame, is de film zelf onopvallend vergeleken met de Mario-franchise. Hoewel de film alle Hollywood-standaardbeats voor een animatiefilm haalde, is dat ook een deel van het probleem.

De Super Mario Bros.-film is over het algemeen een positieve, maar middelmatige ervaring die niet echt het Nintendo-merk of de aanbevolen franchise weerspiegelt. Als Nintendo alleen maar zijn IP in films wilde promoten, dan is dat naar box office-normen goed gedaan. Deze strategie is echter waarschijnlijk een noodoplossing als ze bij Nintendo Pictures leren films te produceren die zowel een wereldwijd publiek aanspreken als die unieke Nintendo-charme presenteren.

Een interne Nintendo-film zou ervoor zorgen dat filmmakers de westerse conventies voor het maken van films in twijfel trekken in plaats van ze te omarmen. Nintendo is het type bedrijf dat vraagt:

“Heeft het volgende systeem geavanceerde, geavanceerde graphics nodig om leuk of succesvol te zijn?”
“Heeft een animatiefilm popsongs nodig die in de partituur worden geïnjecteerd?”
Of, zoals bij veel van hun games, blijven ze zich afvragen: “Moeten de personages echt praten om begrepen te worden?”

Alleen Nintendo kan deze vragen stellen en beantwoorden op unieke manieren die vermakelijk en zinvol zijn en de risico’s zeker waard zijn. Net als de gedenkwaardige kwaliteit van hun games legt Nintendo de lat hoog voor iconische entertainmentwaarde. Fans zullen waarschijnlijk zulke onconventionele films accepteren als Nintendo gewoon Nintendo is. Dit zal niet alleen een kans zijn om hun franchisebasis uit te breiden, maar het stelt hen ook in staat een meer consistente ervaring via de media te produceren, terwijl ze een gedifferentieerde filmervaring behouden. Anders kan iedereen die niet bekend is met de franchise en de door een partner geproduceerde film ziet later bijvoorbeeld verwachten dat een Mario-game zich afspeelt zoals The Super Mario Bros. Movie, zoals veel film-naar-games doen. Zo’n fan zal ongetwijfeld teleurgesteld worden, ten goede of ten kwade.

Nintendo die hun intellectuele eigendom in films promoot om dit te doen, kan op de lange termijn hun merk schaden. Toegegeven, het is voor Nintendo mogelijk om in eigen huis een conventionele westerse film te produceren die ook hun merk belichaamt. Maar het kopen en oprichten van een speciaal animatieproductiebedrijf in Japan geeft aan dat Nintendo op termijn waarschijnlijk niet geïnteresseerd is in het produceren van verwesterde films voor hun IP. Om een interne Nintendo-animatiefilm te kunnen maken die de lat van Animal Crossing: The Movie overtreft, moet Nintendo net als Ai zijn: zichzelf durven zijn en hun dromen najagen.