De realiteit van K-pop vandaag de dag: idolen verkopen niet alleen fantasieën, maar ook hun echte emoties en zelf

Het woord ‘verkopen’ klinkt misschien hard, maar het geeft wel goed de huidige staat van K-pop weer.

Nadat ik de onlangs uitgebrachte documentaire over LE SSERAFIM had bekeken, kwam het idee bij me op dat idolen hun emoties misschien ook verkopen. Op 29 juli ging bij HYBE een vijfdelige documentaire in première met de titel “Make It Look Easy”, die LE SSERAFIM’s pad volgt van de repetities voor hun eindejaarsoptreden in 2022 tot de voorbereidingen voor hun derde mini-album “EASY” in 2024. De documentaire belicht het harde werk en de worstelingen waarmee de leden te maken hadden achter hun gepolijste imago.

BTS en BLACKPINK zijn niet de enige groepen die licht werpen op de duistere aspecten van het idolenleven. Vóór de documentaire van LE SSERAFIM hebben andere groepen ook documentaires uitgebracht die hun worstelingen blootlegden. Dit soort content is een veelvoorkomend kenmerk geworden onder idolen. Wat de documentaire van LE SSERAFIM echter onderscheidt, is de ongefilterde en uitgebreide weergave van de ontberingen van de leden.

Ondanks hyperventilatie tijdens een comeback showcase, zet lid Eunchae door en treedt op. Ter voorbereiding op hun debuut, wordt een ander lid, Sakura, afgebeeld terwijl ze angstig oefenen met een zuurstofmasker. In de hele documentaire worden de leden getoond terwijl ze voor uitdagingen staan die misschien overdreven lijken, aangezien ze worden gelabeld als “inspanning”.

In de tweede aflevering werd Yunjin, een lid van de groep, emotioneel tijdens de oefening en gaf aan dat hij druk voelde van het publiek en professionals uit de industrie. En in de derde aflevering barstte Sakura abrupt in tranen uit en liep hij van het podium tijdens een comeback-voorstellingsscreening. De situatie werd zo intens dat zelfs de filmploeg moest pauzeren. Terugkijkend op dat moment deelde Sakura: “Ik voelde me schuldig tegenover onze fans omdat wat ik had geoefend in werkelijkheid niet verliep zoals gepland, en ik moest een moedig gezicht opzetten ondanks dat ik het moeilijk had.”

In een andere aflevering denken de leden na over hun beslissing om idolen te worden, en vragen zich af of het de moeite waard is om door te gaan ondanks de moeilijkheden. Gedurende de meeste afleveringen zien kijkers de leden zowel fysiek als mentaal uitgeput. Sommigen vragen zich misschien af of hun worstelingen opzettelijk werden gebruikt voor dramatisch effect, aangezien het concept van LE SSERAFIM draait om het concept van “vooruitgaan zonder angst”. In de laatste afleveringen wordt dit patroon echter doorbroken en schijnt het oprechte geluk van de leden door.

Ondanks de steun van sommige kijkers, kreeg LE SSERAFIM ook kritiek op de mentale gezondheid van haar leden. De documentaire werd beschuldigd van “emotionele manipulatie” en geënsceneerde scènes, met bewerkte clips van de worstelingen van de leden die werden gedeeld op sociale media en internetgemeenschappen. Dit heeft geresulteerd in een toename van kwaadaardige opmerkingen gericht aan de leden.

Het echte doel van de documentaire blijft onduidelijk, maar het is duidelijk dat er een bepaald “verkoopargument” bij betrokken was. In de competitieve K-popmarkt worden concepten als “verkoop” en “verkoopargumenten” vaak gebruikt. Net als verkopers moeten idolen hun onderscheidende verkoopargumenten ontdekken om te kunnen floreren in de industrie. Als gevolg hiervan worden zelfs hun worstelingen een hulpmiddel om de aandacht van het publiek te trekken.

Terwijl K-pop wereldwijd blijft groeien en er voortdurend nieuwe idoolgroepen debuteren, voedt deze trend een omgeving waarin idolen gemakkelijk uitwisselbaar zijn. Hoewel idolen vaak worden gezien als perfecte “sterren”, worden ze in deze industrie ook gezien als vervangbare “producten”. Zelfs de aspecten achter de schermen van hun glamoureuze verschijningen zijn vercommercialiseerd.

Een duidelijk voorbeeld van de commercialisering van idolen is de introductie van “betaalde communicatiediensten”. Door een maandelijks abonnementsgeld te betalen van 3.500 tot 4.500 won, kunnen fans communiceren met hun favoriete idolen. Het platform is ontworpen om een persoonlijke chat na te bootsen, waardoor de illusie ontstaat dat fans teksten uitwisselen met hun idolen. Deze dienst werkt echter volgens een zeer kapitalistisch model, met kortingen voor abonnementen met meerdere leden en beperkingen op het aantal personages dat fans kunnen sturen, afhankelijk van hun abonnementsperiode.

Vroeger draaide de communicatie met idolen om oprechte emoties in plaats van financiële transacties. Fans namen contact op met idolen via fancafés en lieten berichten en opmerkingen achter wanneer ze de kans hadden. De huidige trend vereist echter dat fans geld betalen om met idolen te kunnen communiceren. Dit heeft geresulteerd in een subtiele verschuiving in de dynamiek tussen idolen en fans, waarbij idolen nu worden gezien als aanbieders van “gesprekken” en fans als consumenten. Helaas heeft dit geleid tot een fandomcultuur die “waar voor hun geld” belangrijker vindt dan oprechte genegenheid.

Fans uiten mogelijk hun ongenoegen wanneer idolen niet vaak inloggen op een communicatie-app of korte berichten sturen, bewerend dat ze niet genoeg waar voor hun geld krijgen. Er was zelfs een hashtagcampagne gestart door fans van een idool, die restitutie eisten vanwege de beperkte activiteit van de idool op de app.

Wanneer beroemdheden hun uitdagingen of persoonlijke ervaringen delen op de app, bieden bepaalde fans ondersteuning, terwijl anderen vragen: “Zijn er kosten verbonden aan deze informatie?” Sommigen raken zelfs overstuur als de beroemdheden niet op hun berichten reageren. In bepaalde gevallen hebben fans manieren gevonden om de beperkte woordenschat van de app te omzeilen om berichten te sturen die grenzen aan seksuele intimidatie. Wanneer er geschillen ontstaan over het gebruik van deze apps, verdedigen bepaalde fans de beroemdheden door te stellen: “Het is uiteindelijk hun beslissing hoe vaak ze inloggen” en “Communicatie kan niet worden afgedwongen.”

Sinds betaalde communicatiediensten beschikbaar zijn, is de frequentie en vriendelijkheid waarmee idolen berichten en foto’s sturen een nieuw verkoopargument geworden. Fans haasten zich om zich te abonneren op deze ‘communicatiehotspots’, waardoor idolen emotionele arbeiders worden die plezier verkopen aan een anoniem publiek. De tranentrekkende bekentenissen van de leden van LE SSERAFIM komen in gedachten, en zetten ons aan het denken over de vraag of de idolen die we bewonderen echt als individuen leven of zijn gereduceerd tot louter poppen in de groeiende wereld van K-pop.