Samenvatting:
- Ridley Scott’s laatste kans op de Oscars mislukt wanhopig omdat hij slechts drie nominaties voor Napoleon weet te winnen.
- De regisseur is een stralende ster onder de ongelukkige elites die uitzonderlijk zijn geweest ondanks dat ze nooit de Oscars hebben gewonnen.
- Sinds de eeuwigheid heeft Scott elke methode uit het boek geprobeerd om de felbegeerde onderscheiding in handen te krijgen, maar hij werd keer op keer afgewezen.
Met bijna vijftig jaar ervaring in het werken met een divers filmaanbod, wordt de illustere carrière van Ridley Scott getekend door slechts één flagrante omissie: de Oscar.
De langdurige zoektocht van de regisseur naar de Oscar voor Beste Regisseur heeft hem alleen maar teleurstelling bezorgd, en ‘Napoleon’ is daarop geen uitzondering. Ondanks dat hij opschept over Joaquin Phoenix en een strak historisch plot, slaagde de film er niet in om de 86-jarige Ridley Scott te geven wat zijn hartje het meest begeert.
Op een paar uitzonderingen na, zoals Alfred Hitchcock, Martin Scorsese, Clint Eastwood en John Huston, heeft bijna geen enkele regisseur zo de perfecte balans tussen consistentie en creativiteit op het hoogste niveau weten te behouden als Scott, vooral op een leeftijd waarop de gemiddelde Joe uitkijkt naar een gepensioneerde carrière. leven in zijn strandhuis.
Lang voordat ‘Napoleon’s’ averechts effect had, hadden de Oscars Scott als een twijfelachtige plas omzeild. Het is echt een raadsel waarom hij vaak in de schaduw wordt gelaten, vooral als je naar zijn indrukwekkende filmografie kijkt.
Zijn eerste film, ‘The Duellists’, was bijvoorbeeld een verbluffend debuut, maar werd gesmoord omdat hij toen nog niemand was.
De grootste ironie van de carrière van Ridley Scott is dat zijn grootste eigenschap vaak de reden is geweest voor zijn onophoudelijke kritiek op prijsuitreikingen.
Zijn diversiteit en nieuwsgierigheid om nieuwe genres aan te pakken, of het nu misdaaddrama’s, fantasy of nieuwe categorieën als ‘cyberpunk’ zijn, maken hem tot een unieke regisseur. Deze eigenschap heeft mensen in de loop van de tijd echter ook in verwarring gebracht, wat zijn gunningsvooruitzichten heeft geschaad.
Zo werd ‘Alien’ in 1980 afgekeurd omdat sciencefiction destijds als onwaardig en als een kindergenre werd beschouwd.
Pas in de jaren negentig trok Scott echt de aandacht van de zwaargewichten van de filmindustrie en kreeg hij lof voor zijn feministisch gedreven verhaal in ‘Thelma and Louise’. ‘Black Hawk Down’ en ‘Gladiator’ werden ook hartelijk verwelkomd in de broederschap, maar de overwinning ontging Scott opnieuw.
Toch schreef hij geschiedenis toen ‘Gladiator’ de prijs voor beste film in de wacht sleepte, een prestatie die in vijftig jaar niet is behaald en vooral opmerkelijk omdat het geen overwinningen opleverde in de categorieën schrijven of regisseren.
De grootste kritiek kwam echter toen ‘A Beautiful Mind’ in 2002 de Oscar niet ontving, maar in plaats daarvan aan Ron Howard werd gegeven voor de oorlogsfilm ‘Black Hawk Down’.
Vanaf dat moment werd het nooit beter. Ook al was ‘The Martian’ een hit bij de Oscars met een knikje voor Beste Film en zes andere nominaties in 2016, Scott zelf bleef zonder nominatie in de kou staan.
Het lijkt bijna alsof de koelheid van de Academie tegenover hem zijn acteurs begint te beïnvloeden. Neem bijvoorbeeld de rol van Edward Norton als koning Baldwin in ‘Kingdom of Heaven’. Het was uitstekend, maar de Oscars hebben niet eens met een oog geknipperd.
Scotts liefde voor onconventionele genres kwam op de achtergrond te staan sinds zijn wanhoop om die laatste onderscheiding te winnen een hoogtepunt begon te bereiken. Als de kiezers sociaal commentaar wilden, zou hij ze sociaal commentaar geven. Als de trend biopics was, zou hij een biopic-script klaar hebben liggen.
Maar zelfs dat recept werkte niet voor de man, en hij verdiende geen Oscars voor ‘The Last Duel’ of ‘House of Gucci’.
Als je denkt dat het hem niets uitmaakt, denk dan nog eens goed na. In een beroemd interview met The New Yorker mopperde hij bitter over de Oscars.
als ik er ooit een krijg, zeg ik: ‘Over [expletive] tijd!’
Met een eindeloze lijst van bijna-ongevallen begint het erop te lijken dat de kiezers op de academie hem opzettelijk afwijzen. Daarom speelde de man dit jaar de laatste gok door ‘Napoleon’ te maken.
Ridley Scott koos Joaquin Phoenix als gelijknamig personage omdat hij misschien wel de meest geprezen acteur van deze generatie is. Bovendien laat de geschiedenis zien dat regisseurs altijd voor Napoleontische heldendichten hebben gekozen om hun naam onder de groten van de industrie te hijsen.
Het gebruik van Napoleon als filmisch voer om de top te bereiken begon al in 1927 met het stille meesterwerk van Abel Glance.
Toen kwam er een golf van biografische films, elk vol met de crème de la crème van Hollywood, zoals Marlon Brando’s ‘Désirée’, het epos ‘War and Peace’ uit 1956 en de film ‘Waterloo’ uit 1970, met het grootste nepslagveld ter hoogte van die tijd.
Het ‘Napoleon’-plan mislukte echter volledig en de film verdiende tijdens de Oscars van 2024 slechts drie nominaties in de categorie ontwerp en effecten.
Het idee van een Ere-Oscar wordt al langere tijd in verband gebracht met de naam van Ridley Scott, maar de man is waarschijnlijk te trots om die eer te aanvaarden.
Aan de andere kant zal het niet winnen van een Oscar hem op de elitelijst van regisseurs plaatsen die uitzonderlijk zijn geweest, zelfs zonder ooit de felbegeerde prijs te hebben gewonnen. We praten over molochs als Akira Kurosawa, Orson Welles, Stanley Kubrick, Sidney Lumet, Alfred Hitchcock en Ingmar Bergman.
Denk jij dat Ridley Scott ooit een Oscar zal winnen? Reageer hieronder met uw mening.
Geef een reactie