Telkens wanneer consoles ter sprake komen in specifieke gesprekken, is het niet ongebruikelijk om de term “emulatie” bij het onderwerp te horen. Emulators voor videogames zijn tegenwoordig ongelooflijk populair en zijn in hun eentje verantwoordelijk voor het levend houden van de geest van retro-gaming. Zowel technische hobbyisten als gamers hebben in de loop der jaren hard gewerkt om een archief van gaming te creëren dat voor altijd toegankelijk is voor spelers van alle demografieën.
Tegelijkertijd is emulatie een ongelooflijk gevoelig onderwerp, waarbij veel uitgevers van videogames beweren dat dit medium vaak grenst aan piraterij. Natuurlijk zijn hun zorgen om verschillende redenen niet ongegrond.
Het feit blijft dat navolging een tweesnijdend zwaard is, balancerend tussen twee punten: illegaliteit en behoud. Laten we de voor- en nadelen van het onderwerp als geheel afwegen.
Wat is emulatie van videogames precies?
Simpel gezegd, een “emulator” is software die is ontworpen om de hardware van een doelplatform na te bootsen of te emuleren (vandaar de naam) via een virtueel medium. Met andere woorden, met een console-emulator kan een pc tijdelijk functioneren als een “digitale” console en de bijbehorende gamebestanden uitvoeren (ROM’s of ISO’s genoemd). Retro-console-emulatie is vooral populair vanwege de hapklare gamebestanden en vederlichte systeemvereisten. Maar hoe zijn ze in de eerste plaats precies ontstaan?
Destijds merkten toegewijde fans dat ze verschillende games op arcadeplatforms reverse-engineerden om een vertolking voor een heel ander systeem te creëren. Met de stijgende populariteit van speciale spelapparaten (dwz thuisconsoles) eind jaren 90, kregen consolegames ook veel aandacht vanwege hun exclusiviteit op hun respectievelijke hardware.
Tegelijkertijd leidden verbeteringen in pc-hardware, met name CPU-snelheden, tot verdere sprongen onder emulators. Kortom, eind jaren 90 was er een overvloed aan succesvolle emulators waarmee pc-spelers op hun thuiscomputers konden genieten van Nintendo- en SEGA-klassiekers. Dit roept natuurlijk een belangrijke vraag op:
Is emulatie illegaal?
Technisch gezien, nee. Emulatie is volkomen legaal en wordt op grote schaal toegepast, zelfs onder consolemakers zelf. In feite heeft de Nintendo Switch Online (NSO) -service emulatie gebruikt om veel NES-, Super NES-, Nintendo 64- enz. Titels naar het populaire handheld-systeem te brengen. De ontwikkelaar van Super Mario gebruikt sinds de Nintendo Wii zelfs op software gebaseerde emulatie om oudere titels over te brengen naar nieuwere platforms .
Dit geldt ook voor games en software. Zolang gebruikers de ROM hebben geript van hun legaal verkregen kopie en geoogste systeembestanden (zoals de PS2 BIOS die nodig is voor de emulatie van de console) van hun gekochte hardware, zal niemand een oog dichtdoen. Het is eerder de online distributie van de spellen zelf die illegaal is, aangezien het als piraterij geldt. Dat weerhoudt spelers er natuurlijk niet van om ROM’s over het net te delen.
Deze strijd tussen uitgevers en gamers is al een tijdje aan de gang. Het meest populaire slachtoffer van het fiasco is de ROM-hostingsite Emuparadise, die na bijna twee decennia van openbare dienst ROM-bestanden voor alle consoles verwijderde. Dit heeft een van de grootste manieren om van retro-games te genieten afgesloten. Dat heeft natuurlijk niet voorkomen dat andere methoden op internet opduiken.
Maar het is waar dat emulatie schadelijk kan zijn voor consolemakers. Er is hiervoor geen beter voorbeeld dan de emulatie van de huidige generatie consoles, zoals de Nintendo Switch. Yuzu en Ryujinx zijn twee populaire Switch-emulators die enorm populair zijn geworden dankzij Nintendo’s geweldige line-up van first-party games die nergens anders kunnen worden gespeeld. In combinatie met de handheld (en dus niet-intensieve) aard van de doelhardware, werken Switch-emulators tegenwoordig ongelooflijk soepel.
Dankzij internet kunnen spelers hierdoor in wezen gloednieuwe Switch-titels, zoals The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom , piraateren en ze op pc spelen met Yuzu. Hoewel emulatorontwikkelaars stappen zouden kunnen ondernemen om de impact hiervan te verminderen via gespreide releases tussen de game en de ISO-kopie, is dit niet haalbaar. En op de lange termijn is piraterij eerlijk gezegd volkomen onvermijdelijk. Omdat de waarheid is dat piraterij de enige weg naar behoud is.
Waarom door piraterij geleide emulatie een noodzaak is
Het is geen geheim dat consolemakers niet zo waakzaam zijn geweest als ze zouden moeten zijn met betrekking tot de toegankelijkheid van de gamebibliotheek voor hun gebruikers. Ten eerste zijn PS3-titels ontoegankelijk op de PS5. In ieder geval niet zonder internetverbinding en abonnement op de PS Plus-service – en zelfs dat heeft een beperkte catalogus.
Het wordt verwarrender met Nintendo omdat de hardware tussen generaties drastisch verandert. Dit betekent dat emulatie om fysieke redenen niet altijd mogelijk is (zoals het dubbele scherm van de Nintendo DS).
Natuurlijk, de Nintendo Switch Online-service heeft veel games om uit te checken, maar het is ook geen permanente oplossing. Dit laat fans geen andere keuze dan persoonlijke bibliotheken van ROM’s en emulators te creëren waartoe ze altijd en overal toegang hebben. Uiteindelijk is dit de natuurlijke weg voor het behoud van videogames. Echte hardware kan immers kapot gaan of de productie stopzetten, terwijl fysieke media verloren kunnen gaan of schaars kunnen worden.
Veel games zijn ook niet via discrete poorten op moderne platforms terechtgekomen; vooral als dit nichetitels zijn waar niet veel vraag naar is. De cultklassieker SEGA Saturn RPG “Panzer Dragoon Saga” is hier een uitstekend voorbeeld van. Maak het helemaal af met de scalpers op eBay die fysieke retro-gamekopieën verkopen voor honderden, zo niet duizenden dollars, en door piraterij gesteunde emulatie is een goed idee.
Aan de andere kant is het voor consolemakers niet haalbaar om elke game in hun bibliotheken aan te bieden vanwege problemen met licenties en broncode/back-ups. Bovendien zien ze geen winst uit games die ze überhaupt niet te koop hebben – vooral als het een legacy-console is waarvan de gouden dagen voorbij zijn. Dus uiteindelijk vallen de kaarten in het voordeel van de gebruikers. Een toegewijde gemeenschap met volledige vrijheid kan immers veel meer dan een organisatie legaal kan.
Zelfs ondanks de tegenslagen van consolebedrijven, is deze teaminspanning tussen gepassioneerde underground gamers wat de emulatie door de jaren heen heeft ondersteund. En dat zal waarschijnlijk niet snel veranderen.
Geef een reactie