Hoogtepunten
- ‘Time Enough At Last’ onderzoekt de thema’s van veranderende verwachtingen van mannen in het Amerika van de jaren vijftig en de angst voor nucleaire oorlogvoering.
- De aflevering duikt in het verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn, aangezien de hoofdpersoon verlangt naar eenzaamheid, maar uiteindelijk het belang van menselijke verbinding beseft.
- Door het gedenkwaardige einde van de aflevering heeft de hoofdpersoon eindelijk de tijd om te lezen, maar zijn hoop wordt de grond in geboord als hij zijn bril breekt en niet meer kan zien.
Het concept van de anthologiereeks kent een enorme wedergeboorte in de 21e eeuw. Veel van dergelijke shows zijn in de mainstream geëxplodeerd, zoals Black Mirror, True Detective, American Horror Story en What If…?, en nog veel meer. In de literatuur worden dit soort verhalen vaak korte verhalen genoemd. Hetzelfde concept op televisie brengen was revolutionair in het midden van de twintigste eeuw.
Hoewel NBC’s Kraft Television Theatre wordt gezien als de eerste anthologiereeks, was de show die de blauwdruk vormde voor toekomstige anthologiereeksen en vele verhalen voor de komende jaren inspireerde The Twilight Zone< /span>, sci-fi, magisch realisme en – bij gebrek aan een betere term – volslagen vreemdheid.horror ging in première in 1959 en bood een flinke mix van The Twilight Zone.
Een van de meest iconische afleveringen ooit uitgezonden in het klassieke tv-programma kwam uit seizoen 1, aflevering 8, ‘Time Enough At Last’. De enkele aflevering heeft voer opgeleverd voor duizenden artikelen en essays. Er wordt voortdurend naar verwezen in shows en films, en het wordt zelfs geparodieerd in shows als Family Guy. “Time Enough At Last” behoort tot een korte lijst met afleveringen waar zelfs gewone fans van The Twilight Zone zeer bekend mee zijn. Het uitgangspunt en het gedenkwaardige einde zijn het bespreken waard.
Waar gaat ‘Eindelijk tijd genoeg’ over?
“Eindelijk tijd genoeg” |
|
---|---|
Regisseur |
Johannes Brahm |
Schrijvers |
Rod Serling, Lynn Venable |
Vorm |
Burgess Meredith, Vaughn Taylor, Jacqueline deWit, Lela Bliss, Rod Serling |
Originele uitzenddatum |
20 november 1959 |
Aangepast van |
“Time Enough At Last” (kort verhaal, 1953) van Lynn Venable |
‘Time Enough At Last’ volgt een fragiele maar vastberaden man genaamd Henry Bemis, die werkt als bankbediende in een klein stadje. Hoewel Henry een vaste baan heeft, getrouwd is en een ogenschijnlijk typisch Amerikaans leven leidt, wil hij alleen maar lezen. In feite heeft zijn verlangen om te lezen voorrang op elk ander aspect van zijn leven.
In het begin wordt Henry betrapt op het lezen van David Copperfield van Charles Dickens terwijl hij bij de bank werkt, en wordt hij door de president van de bank, de heer Carsville, naar zijn kantoor begeleid. Meneer Carsville waarschuwt Henry dat hij ontslagen zal worden als hij betrapt wordt op lezen in plaats van werken. Henry legt uit dat zijn vrouw Helen thuis zijn leestijd beperkt. Hij leest op het werk omdat hij wanhopig tijd probeert te vinden om te lezen. Meneer Carsville is onveranderd en stuurt Henry op pad.
Als Henry thuiskomt, zit hij de krant te lezen voordat Helen hem uit zijn handen haalt en hem vertelt dat ze op weg moeten zijn naar het huis van een vriend om te kaarten. Henry haalt een poëzieboek tevoorschijn om mee te nemen, maar wordt betrapt door Helen, die hem vraagt het boek te openen. In het boek had Helen over elke pagina gekrabbeld, waardoor Henry geen enkel woord kon lezen. Ze scheurt talloze pagina’s uit en gooit ze op de grond terwijl Henry er kapot van zit.
De volgende dag besluit Henry zijn lunchpauze alleen door te brengen in de kluis van de bank, met de deur dicht, en neemt hij een roman en de krant mee. Terwijl hij zijn roman af heeft, pakt hij de krant en ziet de voorpagina waarop staat: “H-BOMB CAPABLE OF TOTAL DESTRUCTION”. Op dat moment is er het geluid van een explosie en trilt de hele kluis, waardoor Henry bewusteloos raakt. Als hij wakker wordt, loopt hij de kluis uit en ziet de bank – en de hele stad – in puin liggen. Hij roept wanhopig dat iemand moet reageren, maar er is niemand meer en hij wordt alleen gelaten.
Thematische relevantie van ‘Eindelijk tijd genoeg’
Gedurende de hele aflevering zijn er thema’s over zowel de veranderende verwachtingen van mannen in het Amerika van de jaren vijftig, als over de angst voor een nucleaire oorlog. Maar het meest prominente thema van ‘Time Enough At Last’ is het verkennen van het verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn.
Voordat de bom afging, wilde Henry alleen maar tijd voor zichzelf hebben om te doen waar hij het meest van hield: lezen. Iedereen in zijn leven deed er alles aan om te voorkomen dat hij zijn tijd doorbracht met lezen, en dus was de enige manier waarop hij zijn enige verlangen kon verwezenlijken, met rust gelaten te worden. Maar zodra hij de eenzaamheid krijgt waar hij naar verlangde, laat hij zijn boeken achter en gaat wanhopig op zoek naar iemand die misschien nog leeft in zijn verwoeste stad.
Plotseling wordt Henry overweldigd door eenzaamheid en roept zelfs Helen aan, ondanks dat ze een gewelddadige partner is. In het klassieke ‘wees voorzichtig met wat je wenst’-scenario overweegt Henry om ermee op te houden omdat hij de eenzaamheid niet meer aankan. Dat wil zeggen, totdat hij ziet wat de explosie heeft overleefd.
Hoe eindigt ’Eindelijk genoeg tijd’?
Na dagenlang naar iemand gezocht te hebben, vindt Henry een pistool in het puin. Blijkbaar zonder opties, heft hij het pistool tegen zijn hoofd en vraagt om Gods vergeving. Maar voordat hij doorgaat, ziet hij de ruïnes van de openbare bibliotheek. Hij laat het pistool vallen en rent erheen om te zien dat bijna elk boek dat zich in de bibliotheek bevond, nog steeds intact op de grond ligt.
Met een kinderlijke duizeligheid begint hij de boeken te stapelen en maakt genoeg stapels voor de komende jaren. Vervolgens levert hij een van de meest memorabele regels uit de hele Twilight Zone serie:
En het beste, het allerbeste van alles, is dat er nu tijd is. Er is alle tijd die ik nodig heb en alle tijd die ik wil. Tijd, tijd, tijd. Er is eindelijk tijd genoeg.
Terwijl hij zich koestert in zijn fortuin van eenzaamheid, kijkt hij naar beneden en ziet een boek onder zich. Hij reikt naar beneden, maar glijdt uit, en zijn bril valt op de grond en versplintert. Henry’s glimlach verandert in een uitdrukking van angst, terwijl hij daar met wazig zicht zit en beseft dat hij onmogelijk goed genoeg zal kunnen zien om ooit nog te kunnen lezen. Hij schreeuwt keer op keer: ‘Dat is niet eerlijk’ tegen niemand, en huilt terwijl hij omringd is door de boeken die hij nooit zal lezen. Net zoals mensen hun eigen ondergang veroorzaakten door de waterstofbom te maken, was Henry niet vrijgesteld van hetzelfde tragische lot als zijn medeburgers.
Geef een reactie