Deze ruimtegebaseerde wezensfunctie verspilt een geweldig uitgangspunt

Horrorfilms volgen trends beter dan de meeste andere genres. Wanneer een definitieve klassieker als Die Hard of John Wick in de actiefilm terechtkomt, hebben de daaruit voortvloeiende rip-offs de neiging te vervagen en uit elkaar te vallen. Eén winstgevende horrorfilm kan het medium veranderen. Found-footagefilms werden opmerkelijk in de jaren 80 en 90, maar door het overweldigende succes van Paranormal Activity domineerde de trend de jaren 2010. Apollo 18 stelt zich voor dat het concept zich afspeelt in een geannuleerde maanmissie, met veel minder opwinding dan gesuggereerd.

Ruimtehorror lijkt een feilloze formule. Alles buiten de atmosfeer is inherent dodelijk voor de mens. De geringste fout kan de missie tot stilstand brengen, en de onontdekte leegte kan eindeloze bedreigingen met zich meebrengen. Zelfs de apparatuur die wordt gebruikt om de ruimte te overleven, roept een zeker onbehagen op. Authentieke ruimtevaart brengt onder de huidige omstandigheden veel downtime met zich mee. In de meeste films worden deze details weggelaten, maar Apollo 18 toont op gedurfde wijze astronauten die rondzweven en niets doen of reageren op vreemde geluiden gedurende ongeveer vijftig van de 86 minuten.

Waar gaat Apollo 18 over?

In 1972 voltooide NASA de Apollo 17-missie, nog steeds de meest recente keer dat mensen op de maan liepen. NASA was van plan nog meer expedities te lanceren, maar de rommelige lancering van Apollo 13 en verschillende bezuinigingen dwongen hen Apollo 18 en 19 te verlaten. In december 1974 lanceerden commandant Nathan Walker, luitenant-kolonel John Gray en kapitein Ben Anderson onder dekking van de nacht om te voorkomen detectie. Verre van de wetenschappelijke verkenningen van eerdere Apollo-reizen, krijgt deze bemanning de opdracht een apparaat op de maan te plaatsen om vroegtijdig te waarschuwen voor nucleaire aanvallen door Rusland. Terwijl Ben en Nathan op de maan landen, legt hun ingebouwde camera de beweging van een maansteen vast.

Vreemde geluiden en veelvuldig schudden kwellen de astronauten. Na hun eerste maanwandeling lijken hun monsters aan hun insluiting te ontsnappen. Geluiden lokken Nathan en Ben terug naar de oppervlakte, terwijl ze met bloed bevlekte voetafdrukken volgen. De inkepingen leiden hen naar een verlaten Sovjet-maanmodule. Dode kosmonauten en verspreide onderdelen van EVA-pakken liggen op de grond. Als Walker Houston op de hoogte stelt, zeggen ze dat hij door moet gaan. Gedurende de nacht worden de geluiden erger. De astronauten bereiden zich voor om te vertrekken, maar de voortdurende ongeregeldheden verhinderen hun lancering. Hun vlag is aan flarden gescheurd en ze vinden onmenselijke voetafdrukken op het maanoppervlak. Nathan raakt in paniek als een buitenaards wezen zijn ruimtepak binnendringt en over de binnenkant van zijn helm kruipt. Ben vindt een wond in zijn borst waarin een maansteen zit. Ze ontdekken dat het ICBM-waarschuwingsapparaat is ontworpen om buitenaardse spinachtigenachtige monsters in de gaten te houden die zichzelf kunnen vermommen als maanstenen. Walker is geïnfecteerd en wordt geleidelijk meer losgeslagen en paranoïde naarmate het probleem zich verspreidt. John en Ben zijn alleen op de maan en vechten voor hun leven om te ontsnappen en naar huis terug te keren.

Wat is de Rotten Tomatoes-score van Apollo 18?

Apollo 18 behaalde een vernietigende positieve score van 24% op Rotten Tomatoes . De gemiddelde criticus gaf het een vier op tien. Het publiek kende de film een percentage van 23% toe, een zeldzaam moment van overeenstemming voor de twee demografische groepen. Er is hier geen verdeeldheid. Critici vermelden regelmatig de verschillende films die Apollo 18 schaamteloos heeft opgelicht. Paranormal Activity is de meest voor de hand liggende kandidaat, hoewel Apollo 18 verre van de meest zielloze poging is om de Found Footage Sleeper-hit te heroveren. Door de verandering in setting en presentatie kan Apollo 18 er anders genoeg uitzien om kaartjes te verkopen. De onvergeeflijke zonde van deze speelfilm is dat het verbazingwekkend saai is. Om David Edelstein van Vulture te citeren: “Het is 80 minuten dode lucht.” De maanrotsspinnen zijn een opmerkelijk gonzo-idee dat een film had kunnen dragen, maar het leeuwendeel van Apollo 18 wordt besteed aan het staren naar slecht nagebouwde ruimteapparatuur uit de jaren ’70. De voor de hand liggende oplossing zou zijn om boeiende personages te creëren, maar weinig Found Footage-films zijn hierin geslaagd. Apollo 18 slaagt erin de meest indrukwekkende prestatie te leveren dat hij te lang duurt, ondanks dat hij minder dan 90 minuten duurt.

Hoe eindigt Apollo 18?

Nathan wordt gewelddadig naarmate de infectie hem bederft. Losgeslagen verprutst hij de pogingen van Ben om hem te redden. Nathan ruïneert hun lander en dwingt hen de Sovjetapparatuur te gebruiken. Hij wordt weggetrokken terwijl Ben contact probeert op te nemen met John om te ontsnappen. De DOD vertelt John dat Nathan en Ben besmet zijn. Verzamelde maansteenmonsters vallen Ben aan, wat bewijst dat de DOD uiteindelijk gelijk heeft. Ben crasht de Sovjet-lander tegen John, waarbij beide mannen omkomen. In de epiloog wordt uitgelegd dat de DOD ongelukken heeft verzonnen om vragen te voorkomen. Het merkt ook op dat er veel ontbrekende maansteenmonsters op aarde zijn, wat op speelse wijze de mogelijkheid van een invasie van de maanspin impliceert.

Apollo 18 zou een geweldige korte film zijn. Zoals het nu is, is het niet overtuigend genoeg om iemands aandacht vast te houden. Het is zonde om te zien dat een idee dat zo leuk is als ‘spinnen die op maanstenen lijken astronauten uit de jaren 70 doden’ een saaie, trendzoekende tijdverspilling wordt . De film kan dienen als een les voor toekomstige horrorfilmers. Als er 80 minuten dode lucht is, zoek dan een manier om die ruimte te vullen. Boeiende karakters, fatsoenlijk schrijven en zelfs een paar subplots hadden deze film kunnen redden. Als NASA Apollo 18 zou zien, zouden ze blij zijn dat ze deze in de jaren zeventig hebben geannuleerd.