Het lijkt erop dat “Killing God” een van de meest populaire stijlfiguren in JRPG’s is. Van de SaGa-franchise tot Lufia, Xenogears tot Final Fantasy, spelers gaan een buitengewoon hemels wezen verslaan. Het is echter behoorlijk fascinerend om naar te kijken, als concept. Sommigen hebben het gezien als een aanval op het christendom, gezien de vervolging van christenen in Japan in het verleden.
Het is echter waarschijnlijk niet zo diep als dat. Voor JRPG’s is het onderwerp ‘God doden’ waarschijnlijker neerkomen op een paar concepten en ideeën, in plaats van simpelweg ‘God is slecht’. Het concept van god in een van deze spellen is in veel gevallen niet eens iemand die begint als een machtige entiteit.
Het is niet altijd ‘God doden’ in de traditionele zin van JRPG’s
In de meeste JRPG’s, modern of anderszins , is het niet letterlijk je primaire taak om god te doden. Het is op zijn minst niet de god die christenen, moslims en joden aanbidden. In plaats daarvan is het vaak een mysterieuze kracht van buiten de sterren, een soort gnostische entiteit. Welke taak zou intenser kunnen zijn dan het verslaan van een god?
In plaats van ernaar te kijken als een plaatsvervanger voor Jezus, of YHVH, of een andere belangrijke monotheïstische figuur, moet je dit overwegen. Het woord ‘god’ betekent niet alleen de schepper en heerser van het universum. In andere religies en omgevingen is het slechts een bovenmenselijke figuur, een goddelijke kracht die de mensheid niet kan bevatten.
In sommige gevallen begint de persoon die uiteindelijk de god is die wordt gedood, niet eens als een god. Neem bijvoorbeeld Kefka Palazzo in Final Fantasy 6. Hij is gewoon een man die verkleed is als een nar – een gerechtsfunctionaris en adviseur. Door de gebeurtenissen in het verhaal wordt hij god, en een maniakale, slechte.
Toegegeven, dit is niet altijd het geval. In Shin Megami Tensei 2 vecht je bijvoorbeeld tegen een entiteit die is gebaseerd op de joods-christelijke God, en kun je zelfs samenwerken met Satan/Lucifer. Dat is een vrij veel voorkomende trope in de Shin Megami Tensei-franchise .
De Megami Tensei-spellen zijn meer gericht op het gnosticisme – het idee dat het opperwezen dat de wereld heeft geschapen, geen vriendelijke, vergevingsgezinde is. Het is meer gebrekkig en onvolmaakt. Chrono Trigger , nog een van de meest populaire JRPG’s aller tijden, heeft de neiging zich op zijn eigen manier te concentreren op de dodende godstrope.
Je hebt Queen Zeal , die wanhopig op zoek is naar goddelijkheid en onsterfelijkheid, maar ze is niet echt de eindbaas. Uiteindelijk is de onnadenkende, onverschillige, ongevoelige Lavos je eindbaas. Het is een krachtige parasiet die van planeet naar planeet gaat, zijn jongen verspreidt en uitput op de levenskracht van die planeet. Als er niets meer over is, gaat het verder.
Het is zeker een goddelijk wezen, een schijnbaar niet te stoppen natuurkracht. Het doodt Chrono, de hoofdrolspeler zonder er een gedachte over te hebben. Wanneer Lavos in het jaar 1999 verschijnt, vernietigt het het hele oppervlak van de planeet. Er is geen plan voor wereldheerschappij, geen bijbedoelingen – alleen vernietiging.
De JRPG-trope van “Killing God” is overdreven, dank je wel
Elke eindbaas van een JRPG is niet een of andere onkenbare goddelijke kracht die spelers moeten overwinnen. Het kan een persoon zijn die ongelooflijke krachten heeft verworven, of misschien een kracht achter de schermen. Bij sommige van de grootste RPG’s is weliswaar een soort god betrokken, maar dat is niet altijd het geval.
Neem de Yakuza-franchise ( nu Like a Dragon ). Ja, het is een JRPG-franchise. In het bijzonder is Yakuza: Like a Dragon een letterlijke turn-based RPG die zich afspeelt in Japan, door een Japanse ontwikkelaar. De eindbaas is nooit een goddelijk wezen – alleen ultramachtige of invloedrijke mensen. Suikoden ging ook niet zo vaak naar de bron van “Killing God”.
De Fire Emblem-franchise vermijdt in verschillende gevallen ook het vechten tegen god. Vaker wel dan niet is het een superkrachtige draak. Toegegeven, Radiant Dawn laat je echter vechten tegen de Goddess of Order.
De populaire Super Mario RPG/Paper Mario-franchise maakt ook geen gebruik van deze trope. Interessant genoeg was de “god boss” van Final Fantasy 15 het voorlaatste gevecht – Ardyn nam de plaats in als de laatste ontmoeting.
Hoewel ja, het is niet ongebruikelijk om een oerwezen te zien als het laatste gevecht in veel JRPG’s, maar dat zal niet altijd het geval zijn. Het is een leuke trope om over na te denken, maar er zijn zoveel series die een andere weg inslaan.
Het verbreken van de banden van het lot met vriendschap is een krachtige motivator
Wat is er leuker dan het idee om het lot te vernietigen en je eigen weg in de wereld te vinden? Ik denk dat dat de echte reden is dat we Killing God zien als een trope in zoveel JRPG’s. Mensen voelen zich vaak gevangen door de hand die het leven hen heeft toebedeeld. Het kan wreed en vaak oneerlijk aanvoelen.
In JRPG’s vind je deze verhalen waarin een groep vrienden of bondgenoten samenkomt. Ze verbrijzelen de ketenen van het lot en verslaan de bovennatuurlijke goddelijke kracht die hen tegenhoudt. Daardoor kunnen ze hun eigen lot bepalen en leven zoals ze willen.
In bijvoorbeeld Final Fantasy X verslaan ze letterlijk de god van de wereld die hen in een cirkel van dood en ellende hield. Wat is er meer metal, bevredigender dan het doden van een goddelijk wezen? Wat is er nu meer klimatologisch dan dat aan het einde van een lange, verhaalgestuurde JRPG?
Er zijn tal van JRPG’s die zich wel en niet richten op het doden van een god. Het is echter een leugen om te zeggen dat dit de enige optie is, of dat er geen games zijn die dit niet doen. Sommige titels schilderen de georganiseerde/westerse religie weliswaar in een negatief daglicht; Breath of Fire 2 is daar een fantastisch voorbeeld van.
Hoewel het een veel voorkomende trope is, is het er verreweg een die zijn welkom niet snel zal verslijten. Er zal altijd een nieuwe manier zijn om dat soort verhalen te benaderen.
Geef een reactie