Na het succes van seizoen 2 blijft Squid Game een fenomeen op Netflix, dat wereldwijd een groot publiek trekt. De serie heeft talloze kijkcijfers behaald, maar hoewel veel merken en makers proberen te profiteren van de roem, negeren ze vaak de kernthema’s die de serie zo boeiend maken.
Sinds het debuut in september 2021 heeft Squid Game maar liefst 330 miljoen kijkers weten te boeien, goed voor meer dan 2,8 miljard uur kijktijd (zoals gerapporteerd door Variety ). Het tweede seizoen heeft ook opmerkelijke kijkcijfers behaald, wat de wereldwijde aantrekkingskracht van de show versterkt.
De kernthema’s van Squid Game
In de kern combineert Squid Game op kunstzinnige wijze nostalgie en duistere ironie. De vrolijke, kinderlijke spellen, afgewisseld met dodelijke inzetten, creëren een perfecte storm van betrokkenheid, met memorabele personages die tot leven worden gebracht door krachtige optredens. De aantrekkingskracht van de show overstijgt echter louter entertainment; het dient als een scherp commentaar op het kapitalisme. Deelnemers, gedreven door overweldigende schulden, riskeren hun leven op zoek naar een uitweg – een harde weerspiegeling van sociaaleconomische problemen.
De conceptuele wortels van de show gaan terug naar de maker, Hwang Dong-hyuk, die inspiratie putte uit zijn eigen ervaringen met financiële problemen. In zijn eigen woorden: “Ik las een aantal verhalen over deze mensen met schulden die aan deze levens-en-dood-spellen begonnen, en dat werd echt meeslepend voor mij omdat ik zelf financieel worstelde.” Deze aangrijpende connectie geeft het verhaal een gevoel van realiteit dat diep resoneert met het publiek.
Het gevaar van vermarkting
Ondanks de schijnbare uitdagingen bij het vermarkten van zo’n duister en kritisch verhaal, blijven verschillende bedrijven proberen om de populariteit ervan te benutten. Squid Game is inherent een kritiek op de ongelijkheid tussen arm en rijk, maar dat heeft ondernemingen die los lijken te staan van de kernboodschap van de show niet afgeschrikt.
In 2021 creëerde de prominente YouTuber MrBeast zijn eigen versie van de games, zij het zonder het doodselement, die recordbrekende views opleverde. Hoewel het door sommigen werd gevierd, beweerden veel critici dat het de cruciale thema’s en diepgaande maatschappelijke kritiek miste die in de originele serie besloten lagen.
Op dezelfde manier kreeg de Netflix-adaptatie genaamd Squid Game: The Challenge kritiek omdat het de antikapitalistische sentimenten die de basis vormen van de eerste twee seizoenen, leek te negeren. De producer van de serie verklaarde zelfs dat de kritiek op het kapitalisme slechts een klein onderdeel van het verhaal was, wat duidt op een breuk met de beoogde boodschap van de serie.
Zelfs merken als Domino’s hebben geprobeerd om aan te haken bij dit culturele fenomeen, door promoties aan te bieden die aan de show zijn gekoppeld. Ze stelden: “Degenen die Netflix’ Squid Game kijken, weten dat verliezen de ultieme noodsituatie is, maar Domino’s is hier om dat om te draaien,” en probeerden consumenten te betrekken met slimme marketing op basis van de concepten van de show.
Hoewel gratis pizza-acties misschien grappig lijken, bagatelliseren ze de ernstige gevolgen die in de serie worden afgebeeld, waarbij concurrenten te maken krijgen met scenario’s van leven en dood, vaak gekenmerkt door gruwelijke uitkomsten. Dit schrille contrast benadrukt het gevaar van het vercommercialiseren van een verhaal dat geworteld is in menselijke wanhoop en lijden.
De onderliggende populariteit van Squid Game komt voort uit de diepgaande verkenning van universele thema’s zoals schuld, wanhoop en de vaak ongevoelige aard van machthebbers. Deze diepgaande herkenbaarheid is wat het publiek aanspreekt, waardoor elke poging om ‘games’ of merchandise uit de serie te creëren op zijn best controversieel is. Terwijl de wereld worstelt met de realiteit van ongelijkheid in welvaart en klassenstrijd, kan het verstandig zijn voor bedrijven om hun aanpak te heroverwegen om de essentie van Squid Game te benutten .
Geef een reactie