Zakończenie „Taksówkarz”, wyjaśnione

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Współpraca Scorsese i De Niro przy Taksówkarzu, pod wpływem filmów europejskich, stworzyła studium charakteru niezrównoważonych psychicznie bohaterów o trwałym wpływie kulturowym.
• Fabuła podąża za Travisem Bickle, zaniepokojonym taksówkarzem, który porusza się po obskurnych ulicach Nowego Jorku i bierze sprawy w swoje ręce, aby uwolnić miasto od przestępczości.
• Niejednoznaczne zakończenie filmu pozostawia widza z pytaniem, czy Travis żyje, czy nie, wywołując ciągłe dyskusje i ukazując ponadczasowy charakter filmu.

Kiedy Martin Scorsese i Robert De Niro współpracują, doskonałość jest gwarantowana. To, co zaczęło się jako nastoletnia przyjaźń pary pełnych pasji nowojorskich artystów, przerodziło się w najwspanialszy duet reżyser-aktor w historii kina, którego efektem było dziesięć wybitnych filmów na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat. Wśród ich kultowych kolaboracji na szczycie listy znajduje się thriller w stylu neo-noir z 1976 roku „ Taksówkarz ” ze względu na jego udział w roli jednego z przełomowych filmów Ruchu Nowego Hollywoodu i jego trwały wpływ kulturowy na przestrzeni lat.

Zainspirowany włoskimi filmami neorealistycznymi, takimi jak epos wojenny Roberto Roselliniego z 1945 r. Rzym, otwarte miasto i poruszający dramat Vittorio De Sica z 1948 r. Złodziej rowerów, Scorsese i scenarzysta Paul Schrader zaprojektowali Taksówkarza z autentycznym europejskim akcentem, rzadko widywanym w Hollywood. Zamiast skupiać się na wydarzeniach z fabuły, obaj podeszli do filmu jak do studium postaci, cytując Notatki z podziemia Fiodora Dostojewskiego jako kluczowy wpływ na tekst, zarówno pod względem tonu, jak i struktury. Najważniejszym aspektem każdej narracji jest jej dwuznaczność, szczególnie jeśli chodzi o zachowania niezrównoważonych psychicznie bohaterów, a jest to temat bardziej aktualny niż kiedykolwiek.

Co się dzieje w Taksówkarzu?

Travis Bickle (Robert De Niro) pracuje na nocnej zmianie, jeżdżąc taksówką po Nowym Jorku , aby poradzić sobie z chroniczną bezsennością, którą zwykle leczy wycieczkami do ulubionego kina dla dorosłych lub wewnętrzną refleksją nad „szumowiną”. który zamieszkuje ulice. Jednym z miejsc, w których często parkuje swoją taksówkę, jest siedziba kampanii prezydenckiej senatora Charlesa Palentine’a (Leonard Harris), gdzie jego oczom, blondynka o imieniu Betsy (Cybill Shepherd), zgłasza się na ochotnika pod okiem wścibskiego przełożonego Toma (Albert Brooks). . Travis zbiera się na odwagę i zaprasza Betsy na kawę, a ona wyjaśnia, że ​​czuje między nimi „szczególną więź”.

Na ich następnej randce Travis w jednej z najbardziej niewygodnych scen w historii kina zabiera Betsy do bardziej ekskluzywnego kina dla dorosłych w porównaniu z tym, które odwiedza sam we wcześniejszej części filmu. Betsy z wahaniem podąża za Travisem do środka i zaraz po rozpoczęciu filmu kieruje się do wyjścia, oburzona, że ​​to jego pomysł na miłą randkę. Po tym, jak go zostawiła, Travis dzwoni do niej następnego dnia, ale zostaje boleśnie odrzucony, gdy kamera oddala się od niego w stronę pustego korytarza (Scorsese podkreślił, że to 97-sekundowe ujęcie jest najważniejsze dla filmu). Następnie Travis wpada do siedziby kampanii i krytykuje ją za ignorowanie go i bycie „jak wszyscy inni”.

Wracając na ulice, Travis w dalszym ciągu chłonie otaczającą go przestępczość i prostytucję, zmuszając jego myśli do przybrania gwałtownego obrotu. Zaczyna intensywnie ćwiczyć się siłą i płomieniem, próbując wypędzić z siebie gniew. Jeden z jego kolegów kierowców, Wizard (Peter Boyle), zapewnia go, że wszystko będzie w porządku, podczas gdy inny taksówkarz sugeruje, aby kupił broń od swojego czarnorynkowego handlarza Easy Andy (Steven Prince). Travis wyznaczył sobie teraz cel w życiu; uważa, że ​​aby zostać strażnikiem, miasto musi powstrzymać wszystkich oszustów, czego udowadnia, powstrzymując napad na sklep spożywczy za pomocą jednej ze swoich nowych broni.

Pewnej nocy Travis spotyka zmartwioną Iris ( Jodie Foster w roli gwiazdorskiej ), która szybko zostaje ponownie przejęta pod kontrolą Sportu (Harvey Keitel). Wracając na jej ulicę w lekkim przebraniu, Travis płaci Sportowi za spędzenie z nią trochę czasu, próbując wyzwolić ją z jego szponów, ale Iris twierdzi, że jej zachowanie poprzedniego wieczoru było spowodowane marihuaną i nie przeszkadza jej to, gdzie jest. Pomiędzy niemożnością usatysfakcjonowania Betsy i ochrony Iris Travis znalazł się w sytuacji, w której czuje, że musi zrobić to, czego inni nie mogą lub czego nie robią.

Jak kończy się Taksówkarz?

Gdy następnym razem widzowie zobaczą Travisa, jego głowa zostanie ogolona na kształt irokeza. Bierze udział w jednym z wieców Palentine i planuje go zamordować, dopóki agent Secret Service nie przegoni go, gdy rozepnie zamek kurtki. Pełen wściekłości po swojej porażce, Travis wraca tej nocy do burdelu Sport i wysadza w powietrze wszystkich degeneratów, którzy kierują zakładem. Iris szlocha nad krwawym chaosem, a Travis próbuje odebrać sobie życie, ale nie mają już żadnych naboi. Policjanci wchodzą na miejsce zdarzenia i są świadkami, jak majaczący Travis podnosi swój spiczasty palec do głowy i pociąga za spust.

Kiedy Travis dochodzi do siebie po odniesionych obrażeniach, prasa nazywa go bohaterem, a rodzice Iris osobiście dziękują mu, wysyłając mu list z podziękowaniami za uratowanie ich córki. Wracając do pracy z bujną fryzurą, Travis przemierza miasto i przypadkowo zabiera Betsy w ramach opłaty. Opowiada mu o nagłówkach gazet, które o nim przeczytała, podczas gdy Travis serdecznie ją podrzuca, z uśmiechem odrzucając pieniądze. Ostatnie ujęcie filmu jest odbiciem jednego z pierwszych, przedstawia wzburzonego Travisa patrzącego w lusterko wsteczne swojej taksówki.

Jak zinterpretować zakończenie „Taksówkarza”.

Każdy uwielbia niejednoznaczne zakończenia . Zarówno Scorsese, jak i Schrader powiedzieli w przeszłości, że ich intencją nie było, aby ostatnia scena była fantazją Travisa o umieraniu, jednak uważają, że jest to nadal uprawniona interpretacja. Z pewnością istnieje wiele dowodów na poparcie tej tezy; początkowe ujęcie taksówki przejeżdżającej przez dym unoszący się z kanałów, czerwone światło twarzy Travisa, gdy patrzy na ulice, ujęcie z góry przelatujące nad rozlewem krwi Travisa, jakby jego dusza opuszczała ciało itp. Nie warto wspomnieć o metaforze całego filmu, porównującej życie w mieście do piekła, do której Scorsese powraca w lżejszej formie w „ Po godzinach” z 1985 roku . Niezależnie od tego, czy Travis nie żyje, czy nie, fakt, że ta dyskusja pozostaje żywa po prawie 50 latach od premiery „Taksówkarza”, pokazuje, jak ponadczasowa jest ona.