Song Mino oskarżony o traktowanie w sposób preferencyjny: zmiana miejsca pracy na 14-minutowy spacer, elastyczne rozwiązania parkingowe i rozpoczęcie pracy o 10 rano

Ostatnio pojawiły się oskarżenia przeciwko Song Mino. Sugerują one, że jego miejsce pracy zostało przeniesione znacznie bliżej miejsca zamieszkania, a on sam otrzymał uprzywilejowane warunki parkowania.

23 grudnia były reporter rozrywkowy i YouTuber Lee Jin-ho opublikował film zatytułowany „Czy Song Mino jest istotą niebiańską? Odwiedziłem jego miejsce pracy, gdzie podobno jeździ do pracy supersamochodem”.

W filmie Lee Jin-ho zaczyna od omówienia charakterystycznych długich włosów Song Mino . Zwraca uwagę, że standardy regulacyjne dla personelu służby publicznej ewoluowały. Wcześniej ścisłe wytyczne nakazywały, aby fryzury nie zakrywały brwi, uszu ani kołnierzyków koszul, a także zabraniały nadmiernych modyfikacji, które mogłyby zostać uznane za nieprzyjemne. Obecne wytyczne złagodniały, teraz stwierdzając jedynie, że wygląd i ubiór danej osoby muszą być „schludne”. Lee zauważa jednak, że istnieje znaczna luka między standardem „schludnego wyglądu” a obecnym wyglądem Song Mino.

Zagłębiając się w temat, Lee Jin-ho bada tzw. „niewidoczne korzyści” związane z reorganizacją pracy Song Mino.

Wyjaśnia, stwierdzając: „Pracownicy służby publicznej czasami otrzymują stanowiska bliżej swoich domów, co może wyjaśniać, dlaczego Song Mino początkowo został przydzielony do Seoul Mapo Facility Management Corporation, położonej zaledwie 2,1 kilometra od jego miejsca zamieszkania. Jednak w zaskakującym ruchu na początku tego roku jego miejsce pracy zmieniło się na Mapo Resident Convenience Facility, które jest jeszcze bliżej”.

Lee Jin-ho zauważa: „Istnieje przepis, który pozwala pracownikom służby publicznej na wnioskowanie o przeniesienie, ale ta opcja nie jest łatwo dostępna dla wszystkich”. Dodaje dalej: „Raporty wskazują, że Song Mino początkowo uznano za nieodpowiedniego do służby publicznej, z zaleceniami zwolnienia. Niemniej jednak wyraził chęć wypełnienia swoich obowiązków, co doprowadziło do jego późniejszego przeniesienia — rzekomo z powodu trudności z jego pierwotnym przełożonym i stresu psychologicznego, którego doświadczył”.

Podkreślając tę niezwykłą okoliczność, Lee Jin-ho zauważa: „Do pierwszego miejsca pracy dojazd komunikacją publiczną zajmował 22 minuty, podczas gdy do nowej lokalizacji jest tylko jeden przystanek autobusowy, co oznacza, że od jego domu dzieli ją zaledwie 14 minut spacerem”.

Lee Jin-ho zwrócił również uwagę na przywileje parkingowe Song Mino, mówiąc: „Mimo że mieszka zaledwie 2–3 minuty drogi, Song Mino jeździ do pracy i parkuje w obiekcie, który ma tylko 26 dostępnych miejsc parkingowych — z wyłączeniem miejsc przeznaczonych dla samochodów kompaktowych. Pracownicy w tym miejscu zauważyli ciągły niedobór miejsc parkingowych. Jednak udaje mu się przyjeżdżać codziennie o 10 rano i znaleźć miejsce parkingowe. Należy zadać sobie pytanie: gdyby był zwykłym obywatelem, a nie celebrytą, czy byłby w stanie zapewnić sobie preferowane miejsce pracy, cieszyć się taką pobłażliwością w kwestii wyglądu i dominować na ograniczonych miejscach parkingowych przez 7–8 godzin dziennie?” Takie rozbieżności powodują poważne dochodzenia w sprawie preferencyjnego traktowania”.

Źródło i obrazy